लय

दिवाळीच्या सुमारास घाईघाईत खरडलेलं पोस्ट वगळता, आज बरेच दिवसांनी परत ब्लॉगची आठवण आली. सेमेस्टर ऐन रंगात आलेली असली आणि करण्यासारखी इतर अनेक महत्त्वाची कामं असली: ढीगभर होमवर्क असलं, परीक्षा तोंडावर आलेली असली, पुढच्या आठवड्यात प्रेझेंटेशन असलं... की हमखास स्वतःचे आणि इतरांचे ब्लॉग, खूप दिवसांत न ऐकलेली कॅसेट, सुट्टीत वाचताना अर्धवट राहिलेलं पुस्तक, न बघितलेले चांगले सिनेमे (स्विडीश पासून मल्याळीपर्यंत कुठच्याही भाषेतले) - असल्या गोष्टींची आठवण होते :-( सध्या लिहायची भयंकर खुमखुमी असली तरी अभ्यास आणि काम सोडून फारसा विचार करायला वेळही नाही, आणि ताकदही नाही. सेमेसटरच्या शेवटी घरी जायला मिळणार, एवढाच काय तो दिलासा आणि motivation. "लिहायचंय, पण लिहायला घेतलं की सुचत नाही" - अशी कुरकुर पण मागच्या एका पोस्टमध्ये करून झालीये. ' जे जे उत्तम ' - च्या साखळीमध्ये एक दोघांनी टॅग केल्याचं लक्षात आहे, पण दोनचार कवितासंग्रह वगळता सध्या जवळ एकही मराठी पुस्तक नाही :-( खरंतर आवडता परिच्छेद म्हटल्यावर इतकी पुस्तकं डोळ्यासमोर आली होती... त्यातली बरीचशी घरी माझ्या खोलीतल्या शेल्फवरचीच. परत एकदा खूप deprived वाटलं. पण त्यामुळे यंदाच्या पहिल्या-वहिल्या भारतवारीत पुस्तकांसाठी बॅगेत पुष्कळ जागा ठेवली आहे. बाकी अपडेट्स देण्यासारखं पण लायफात विशेष काय घडत नाहीये. Grad School मध्ये असेपर्यंत काय विशेष घडणार म्हणा!

नाही म्हणायाला वाढदिवस छान झाला. रूममेट सुजाताकडून एक मस्त जांभळ्या फुलांचं ऑर्किड, रिक-शॅरन कडून फॉल कलेक्शनसाठी फुल स्लीव्सचा मस्त शर्ट, रंजन कडून बरेच दिवस हवं असलेलं एक इंग्रजी कवितांचं पुस्तक, किरणने न विसरता पाठवलेली बर्गमनच्या 'The Seventh Seal' ची DVD, आणि मेघना आणि अपराजिता कडून एक मस्त designer shawl अश्या छान छान गिफ्ट्स पण मिळाल्या :)मध्ये केव्हातरी ब्लॉगचाही वाढदिवस झाला. माझ्या लक्षातही नव्हतं आलं आपल्या ब्लॉगला वर्ष होत आलंय ते! सगळे कसं ब्लॉग एका वर्षाचा झाला की एखादं profound पोस्ट टाकतात. एका वर्षापूर्वी का लिहायला लागलो, आता कसं वाटतंय, वाचकांना धन्यवाद वगैरे! मला कधी जमणार असल्या गोष्टी लक्षात ठेवणं, त्याचा विचार करणं आणि मुख्य म्हणजे त्या लिहून काढणं?! :-( असो. पण खरंच, आपण लिहीलेलं BS लोक खरोखर वाचतात, यावर कधीकधी माझा विश्वासच बसत नाही. फक्त वाचत नाहीत, तर त्यावर आवर्जून प्रतिक्रिया देतात, पटल्याचं - न पटल्याचं सांगतात, कौतुकही करतात... आणि कधी पाहिलेले-भेटलेले नसले तरी आपले मित्रमैत्रीणी होऊन जातात..... जाम बरं वाटतं :)

आज शाळेत जायचा आजीबात मूड नाहीये. उगाच घरी बसून सकाळी सकाळी टवाळक्या चालू आहेत. मी भारतातून इकडे यायला निघायच्या दोन दिवस आधी क्षिप्रा तिची signature (तिच्यासारखीच) टवटवीत निशीगंधाची फुलं घेऊन भेटायला आली होती. त्यादिवशी तिने सुधीर मोघेंचं ’लय’ नावाचं कवितांचं पुस्तक दिलं. रुबाया-कणिका टाईप छोट्या छोट्या रचना आहेत. प्रत्येक कवितेला खरोखर एक लय आहे, आणि ही हुरहुर लावणारी लय आख्ख्या पुस्तकात प्रत्येक कवितेत जपली आहे. त्यातली काही पानं आज सहज चाळत होते --

१.
ना सांगताच तू मला उमगते सारे
कळतात तुलाही मौनातील इशारे
दोघात कशाला मग शब्दांचा बांध
कळण्याचा चाले कळण्याशी संवाद

२.
ही दरी धुक्याचे तळे जणू अनिवार
सांडला केशरी कुंभ उठे झंकार
कोवळ्या तृणांना जणू उन्हाचे डोळे
उमटले कळीवर पाय दवांचे... ओले...

३.
मी तुझ्या घराशी खरेच होतो आलो
थबकलो... जरासा - क्षणात मागे फिरलो
किती दूर पोचलो सर्व तोडुनी धागे
क्षण वळुन पाहिले... तुझा उंबरा मागे

४.
घननीळ रान घननीळ रातीला भिडले
सावळे डोह सावळ्या सावल्या ल्याले
चांदण्यात गोऱ्या भिने निळा अंधार
दूरात दर्वळे सृजनाचा हुंकार

५.
पाऊस किती दिवसांत फिरकला नाही
पाऊस कुणाला कधीच कळला नाही
पाऊस ऋतुचे निमित्त करूनी दिसतो
पाऊस पापणीआड... कधीचा.. असतो

६.
लय एक हुंगिली खोल खोल श्वासांत
ओवीत चाललो शब्दांच्या धाग्यात
लहडला वेल.. तो पहा निघाला गगनी
देठांना फुटल्या कविता पानोपानी

७.
ही लय प्रलयाच्या तांडवात घुमणारी
आकाराच्या देहातुन लवलवणारी
लय विश्चामधला रुणझुणता आभास
मरणाच्या तिमिरी लय - मिणमिणता श्वास