tag:blogger.com,1999:blog-6785867307074450592024-03-07T12:14:04.971-06:00वाट्टेल ते...थोडं महत्त्वाचं... आणि बरचसं बिनमहत्त्वाचं...Unknownnoreply@blogger.comBlogger24125tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-81730589466416146532010-07-31T12:48:00.009-05:002010-07-31T17:30:05.651-05:00मावसबोलीतल्या कविता<div style="text-align: justify;"><span>मला</span> <span>मराठी</span> <span>सोडून</span> <span>हिंदी</span> <span>आणि</span> <span>इंग्रजी</span> <span>या</span> <span>दोनच</span> <span>भाषा</span> <span>येतात</span>. <span>पण</span> <span>मावसबोलीतल्या</span> <span>कवितेचा</span> <span>अनुवाद</span> <span>करायला</span> <a href="http://gunjaarava.blogspot.com/2010/07/blog-post_24.html">मंदारकडून खो मिळाल्यावर,</a> <span>हिंदी</span> <span>किंवा</span> <span>इंग्रजी</span> <span>कवितेचा</span> <span>अनुवाद</span> <span>करावासा</span> <span>वाटेना</span>. <span>सर्वच</span> <span>मराठी</span> <span>ब्लॉग</span> <span>वाचक</span> <span>मंडळींना</span> <span>हिंदी</span> <span>आणि</span> <span>इंग्रजी</span> <span>दोन्ही</span> <span>येत</span> <span>असताना</span>, <span>त्यांना</span> <span>आपला</span> <span>बिचारा</span> <span>अनुवाद</span> <span>कशाला</span> <span>वाचायला</span> <span>लावावा</span>? <span>या</span> <span>तिन्ही</span> <span>सोडून</span> <span>सगळ्यात</span> <span>जवळची</span> <span>वाटणारी</span>, <span>आणि</span> <span>या</span> <span>तिन्हीहून</span> <span>किंचीत</span> <span>जास्तच</span> <span>आवडणारी</span> <span>भाषा</span> <span>म्हणजे</span> <span>बंगाली</span>. <span>गैरसमज</span> <span>नसावा</span> -- <span>मला</span> <span>बंगाली</span> <span>येत</span> <span>नाही</span>. <span>बंगाली</span> <span>सिनेमे</span> <span>सबटायटल्सशिवाय</span> <span>पाहूनही</span> <span>बऱ्यापैकी</span> <span>कळतात</span> <span>एवढंच</span> <span>काय</span> <span>ते</span> <span>बंगालीमधलं</span> <span>क्वालिफिकेशन</span>. <span>पण</span> <span>या</span> <span>रोशोगोल्ल्या</span> <span>इतक्याच</span> <span>गोड</span> <span>भाषेतील</span> <span>गोड</span> <span>गोड</span> <span>शब्द</span> <span>कानावर</span> <span>येताच</span> <span>त्यांची</span> <span>मोहिनी</span> <span>पडते</span>. "<span>आमी</span> <span>इकटु</span> <span>इकटु</span> <span>बांगला</span> <span>जानी</span>" <span>असं</span> <span>म्हणताना</span> <span>सुद्धा</span> <span>जिभेला</span> <span>गुदगुल्या</span> <span>झाल्यासारखं</span> <span>होतं</span> :)<br /><br /><span>दोन</span> <span>वर्षांपूर्वी</span> <a href="http://www.nytimes.com/2008/07/08/arts/television/08dancer.html?_r=1&scp=2&sq=tagore%20praan&st=cse">आंतरजालावर प्रचंड गाजलेला</a>, <a href="http://www.youtube.com/watch?v=zlfKdbWwruY">'Where the hell is Matt'</a> <span>हा</span> <span>व्हिडीओ</span> <span>बघताना</span> <span>त्यातल्या</span> <span>पार्श्वसंगीतातील</span> <span>बंगाली</span> <span>शब्दांनी</span> <span>लक्ष</span> <span>वेधून</span> <span>घेतलं</span> <span>होत</span>. <span>त्या</span> <span>ओळी</span> <span>रवींद्रनाथ</span> <span>ठाकुरांच्या</span> '<span>गीतांजली</span>'<span>तील</span> '<span>प्राण</span>' <span>नावाच्या</span> <span>कवितेतून</span> <span>घेतल्या</span> <span>आहेत</span> <span>असं</span> <span>वाचण्यात</span> <span>आलं</span>. <span>ती</span> <span>मूळ</span> <span>कविता</span> <span>शोधताना</span>, <span>ठाकुरांच्याच</span> <span>दुसऱ्या</span> <span>एका</span> <span>काव्यसंग्रहातील</span> <span>दुसरीच</span> <span>एक</span> '<span>प्राण</span>' <span>नावाची</span> <span>कविता</span> <span>सापडली</span>. <span>तीही</span> <span>खूप</span> <span>आवडली</span> <span>म्हणून</span> <span>लिहून</span> <span>ठेवली</span> <span>होती</span>. <span>बंगालीतील</span> <span>मूळ</span> <span>कविता</span> (<span>देवनागरीत</span>) <span>आणि</span> <span>त्याखाली</span> <span>मी</span> <span>केलेला</span> (<span>अर्थातच</span> <span>स्वैर</span>!) <span>अनुवाद</span> <span>देत</span> <span>आहे</span>. <span>भाषाही</span> <span>धड</span> <span>येत</span> <span>नसताना</span> <span>आणि</span> <span>छंद</span>-<span>वृत्त</span> <span>वगैरेच्या</span> <span>बाबतीत</span> <span>एकंदरीतच</span> <span>अंधार</span> <span>असताना</span>, <span>थेट</span> '<span>गुरूदेवां</span>'<span>च्या</span> <span>काव्याला</span> <span>हात</span> <span>लावण्याची</span> <span>खोडी</span> <span>केल्याबद्दल</span> <span>माफी</span> <span>असावी</span>. <span>किंवा</span> मला<span> भाग पाडणाऱ्या ब्लॉगर</span> <span>मित्र</span>-<span>मैत्रीणींना</span> <span>दोष</span> <span>द्यावा</span> :D<br /></div><br /><div style="text-align: center;">------<br /></div><br /><div style="text-align: center;">प्राण<br />(कॉबीगुरू रॉबिंद्रनाथ ठाकुर)<br /><br />मॉरिते चाही ना आमी शुंदॉर भुबॉने<br />मानाबेर माझे आमी बांचीबारे चाई ।<br />एइ शूर्जोकारे एइ पुष्पितो कानॉने<br />जिबोंतो हृदय माझे जदि स्थान पाई ।<br />धॉराय प्राणेर खॅला चिरोतोरोंगितो,<br />बिरोहो मिलॉन कॉतो हाशी-अस्रुमॉय-<br />मानाबेर सुखे दुःखे गांथियाँ शोंगीत<br />जदि गो रॉचिते पॉरी ऑमोर ऑलोय!<br />ता जदि ना पॉरी, तॉबे बांची जॉतो काल<br />तोमादेरी माझखाने लॉभी जॉनो ठाईं,<br />तोमरा तुलिबे बोले शॉकाल बिकाल<br />नाबो नाबो शोंगितेर कुशुम फुटाई ।<br />हाशिमुखे नियो फूल तॉर पॉरे हाय<br />फेले दियो फूल, जदि शे फूल शुकाय ॥<br /><br />- कोडी ओ कॉमोल: संचयिता<br /><br /><br />------<br /><br />प्राण<br />(स्वैर अनुवाद)<br /><br /><span></span> मरून जायचे नाही <span>या</span> <span>सुंदर</span> <span>विश्वातुनी</span><br />माणसांतच मला राहायचे ।<br />रवीकिरणी, पुष्पवनी, हृदयातुनी -<br />एखाद्या, स्थान मिळेल का ते पहायचे ।<br />भूतलावर चैतन्याचा चिरंतन हा खेळ,<br />हास्य कधी, कधी अश्रु; विरह आणि मीलन -<br />तान गुंफुनी मनुजाच्या सुख-दुःखाची<br />बांधीन <span></span>त्या संगीताचे <span>मी</span> चिरायु सदन!<br />हे नाही जमले तरी जगू द्या<br />तुमच्यातच, जोवर जगतो आहे,<br />ही गीत सुमने खुडुनी घ्या<br />निशीदिनी जोवर फुलतो आहे<br />बहरेन मी अनावर अन जाईन जेव्हा सुकुनी ।<br />हासत स्वीकारा मज, अन द्या मग उधळुनी ॥<br /><br /><br />------<br /><br /><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><span>याच</span> <span>खेळामध्ये</span> <span>रवींद्रनाथांच्या</span> <span>अजून</span> <span>एका</span> <span>प्रसिद्ध</span> <span>कवितेचा</span> <span>नंदन</span> <span>नी</span> <span>केलेला </span><span>अनुवाद</span> <a href="http://marathisahitya.blogspot.com/2010/07/blog-post.html">इथे</a> <span>वाचा</span>.<br /><br />केवळ <span>खेळ</span> <span>पुढे</span> <span>चालू</span> <span>रहावा</span> <span>आणि</span> <span>अजून</span> <span>वेगवेगळ्या</span> <span>कविता</span> <span>वाचायला</span> <span>मिळाव्यात</span>, म्हणून मी यात सहभागी झाले. <span>आपण</span> <span>अनुवाद</span> <span>न</span> <span>लिहीता</span> <span>नुसताच</span> <span>पुढच्याला</span> ’<span>खो</span>’ <span>देण्याचा</span> <span>पर्याय</span> <span>असता</span>, <span>तर</span> <span>मी</span> <span>केव्हाच</span> <span>हात</span> <span>वर</span> <span>कळून</span> <span>मोकळी</span> <span>झाले</span> <span>असते</span>! <span>पण</span> <span>ते</span> <span>असो</span>.<br /></div><br /><a href="http://prasadik.blogspot.com/">प्रसाद</a>च्या ब्लॉगवर रवींद्रनाथांच्या कवितेविषयी वरचेवर वाचले आहे.<br /><br /><a href="http://prasadik.blogspot.com/2009/09/champa-flower-i.html">The Champa Flower</a> (अनुवाद)<br /><br /><a href="http://prasadik.blogspot.com/2008/07/blog-post_12.html">उशीर</a><br /><br />माझा 'खो' प्रसादला.<br /><br /></div><br /></div>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-82563618758509309982009-10-28T11:33:00.001-05:002009-11-09T20:04:52.798-06:00"This is Alabama Football"<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihfwyU45PJSYQDi5sfyI9Um7cZ55PjncDfNlOENYBnKeGuw0o3ilmaEwsc2zbxuz3DlC-Gq5s-Jx5vYsQPp4qC3z_HM4vTGiYql0XnL-ndQg6SFyGiF2wEDnn6tVuXAItFQ4GhHzhEy9kg/s1600-h/CrimsonTideAlogo.png"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 199px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihfwyU45PJSYQDi5sfyI9Um7cZ55PjncDfNlOENYBnKeGuw0o3ilmaEwsc2zbxuz3DlC-Gq5s-Jx5vYsQPp4qC3z_HM4vTGiYql0XnL-ndQg6SFyGiF2wEDnn6tVuXAItFQ4GhHzhEy9kg/s200/CrimsonTideAlogo.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398066124179306098" border="0" /></a> गेल्या शनिवारची संध्याकाळ. Alabama 'Crimson Tide' ह्या आमच्या फुटबॉल टीमचा कट्टर rival 'Tennessee Volunteers' विरूद्ध गेम! जगातल्या सगळ्यात मोठ्या स्टेडियम्सपैकी एक असणाऱ्या <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Bryant_Denny_Stadium">'Bryant Denny Stadium' </a>या आमच्या होम स्टेडियममध्ये. गेम संपायला clock वर केवळ चार सेकंद उरले आहेत. Alabama 12, Tennessee 10 असा स्कोअर. पण बॉल टेनेसीकडे... आणि ते किक करून फील्ड गोल करायच्या तयारीत. फील्ड गोल झाला तर त्यांना ३ पॉईंट्स मिळून ते १२-१३ असा गेम जिंकणार. त्यांना थोपवण्याचा एकमेव मार्ग म्हणजे तो फील्ड गोल अडवणे!!<br /><br />स्टेडियम नेहमीप्रमाणे खचाखच भरले आहे. इतका वेळ 'Go Defense', 'Go Bama', 'Get 'im defense', 'Roll Tide' अशा आरोळ्या देऊन आरडाओरडा करून स्टेडियम डोक्यावर घेणारे ९६,००० फॅन्स आता श्वास रोखून बघत आहेत. बॅंडही वाजायचा थांबला आहे. गेल्या वर्षी क्रिम्जन टाईडचा १२-० असा undefeated season फ्लॉरिडाविरूद्ध SEC championship game मध्ये संपुष्टात आला होता. आजवर १२ वेळा National Championship पटकावणाऱ्या क्रिम्जन टाईडच्या पदरी १९९२ नंतर मात्र हा चषक कधीच आला नाही. गेल्यावर्षी याच्या अगदी जवळ जाऊन पराभव पत्करावा लागला होता. १९९२ पासून उराशी बाळगलेलं हे स्वप्न या वर्षी तरी पूर्ण होईल का? क्रिम्जन रंग परिधान केलेला प्रत्येक फॅन याच काळजीत! या वर्षी आतापर्यंत ७-० अशी विजयी मोहीम चालू आहे, तिला आता टेनेसीने धोक्यात आणलंय का? "देवा, championship वगैरे पुढचं पुढे बघू, पण हा गेम आम्हाला जिंकू दे! पराभव आणि तोही Vols कडून? नाही, शक्यच नाही!" टेनेसी-<span>अलाबॅमा</span> rivalry किती कट्टर याची तिऱ्हाईताला कल्पना येणार नाही.<br /><br />टेनेसी Vols किक करण्याच्या तयारीत...सगळे श्वास रोखून बघतायत... चार सेकंद, फक्त चार सेकंदात निर्णय होणार! हे टेन्शन सहन न होऊन मी कानावर हात ठेवेते आणि डोळे घट्ट मिटून घेते. काही क्षणांनी मोठ्या आरोळया आणि बॅंडचा आवाज ऐकू येऊन मी डोळे उघडते तर समोर फील्डवर अलाबॅमाचा मोठ्ठा झेंडा फडकत असतो, आणि सगळीकडे एकच जल्लोष असतो :) अंगावर सर्रकन काटा येतो! We made it! आम्ही फील्ड गोल अडवला... त्यांना हरवलं, आम्ही जिंकलो!!! मोठ्याने आरोळी मारताना डोळ्यांत पाणी तरळल्याशिवाय राहत नाही. आईशप्पथ, एका वेळी इतक्या अनोळखी लोकांना मी याआधी कधी इतक्या टाळ्या दिल्या नसतील, मिठया मारल्या नसतील! मग "Hey Vols... we just beat the hell outta you!" असं त्यांना ओरडून सांगणं होतं. आता घरी जाऊन साडेतीनशे पौंड वजनाच्या आणि साडेसहा फूट उंचीच्या आडदांड defensive tackle <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Terrence_Cody"><span>टेरेन्स</span> </a><span><a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Terrence_Cody">कोडी</a>ने</span> शेवटच्या चार सेकंदात अडवलेल्या त्या विजयी फील्ड गोलचे रीप्ले पुन्हा पुन्हा बघणं आलं! चार तास सलग उभं राहून दुखणारे पाय आणि स्टेडियममध्ये आरडाओरडा करून बसलेला घसा यांची पर्वा न करता!<br /><br /><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhn8A7WBewpHKSfeIIbXOR8HR8T3EK2NOP1R3ls4dBKL0Jdwbz0Z0BAstAaTm7PtFySA2a13bV7ySxzkmc8LxsnJ56lF4By8Uoz_fgFNRyiOZGJNyAv5NWYNeVRnkfaNPA2CLZNQDEjWJJP/s1600-h/cody_block.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhn8A7WBewpHKSfeIIbXOR8HR8T3EK2NOP1R3ls4dBKL0Jdwbz0Z0BAstAaTm7PtFySA2a13bV7ySxzkmc8LxsnJ56lF4By8Uoz_fgFNRyiOZGJNyAv5NWYNeVRnkfaNPA2CLZNQDEjWJJP/s400/cody_block.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398065899186933170" border="0" /></a><span style="font-size:85%;"><span>टेरेन्स</span> <span>कोडी</span> (नं ६२) <span>ने</span> <span>अडवलेला</span> <span>विजयी</span> <span>फील्ड</span> <span>गोल</span><br /><span>छायाचित्र</span>: <span>जॉन</span> <span>चार्ल्स</span> <span>ऍकर</span>, <span></span>अलाबॅमा</span><span style="font-size:78%;"><span style="font-size:85%;"><span></span></span><br /></span><br /></div><br /><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5OUMXStTn4auMoD2drxnqPawdJ3j5LAnY8F6dP7cXciH0nhkxh-ULkyW3pRvcYR9Gul7e34ciC0WggOzvfg0k7lZMyJfYit4YQmBBXv8yIGKCTvmPZhCtS8UZL0Hxpy9sWWQTgnTPrD3U/s1600-h/IMG_0007%5B1%5D.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5OUMXStTn4auMoD2drxnqPawdJ3j5LAnY8F6dP7cXciH0nhkxh-ULkyW3pRvcYR9Gul7e34ciC0WggOzvfg0k7lZMyJfYit4YQmBBXv8yIGKCTvmPZhCtS8UZL0Hxpy9sWWQTgnTPrD3U/s320/IMG_0007%5B1%5D.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398066671972868626" border="0" /></a>तीन वर्षांपूर्वी University of Alabama मध्ये admission घेऊन मी या गावात आले, तेव्हा कॅम्पसवरील सर्वांत पहिल्यांदा नजरेत भरलेली वास्तू म्हणजे इथलं भलं मोठं फुटबॉल स्टेडीयम. फुटबॉल या खेळाबद्दल इथले लोक अगदी 'क्रेझी' आहेत हे त्यांच्या बोलण्यातून कळत होतं, पण केवळ विद्यापीठाच्या स्तरावर खेळल्या जाणाऱ्या या खेळाकरता आपल्या इडन गार्डनपेक्षाही मोठं, अवाढव्य स्टेडीयम कशाला, हे माझ्या लक्षात येत नव्हतं. या देशात सगळं जरा 'अति'च असतं असं म्हणून मी सोडून दिलं, पण तोवर 'कॉलेज फुटबॉल' हे काय प्रकरण असतं याची मला पुसटशीही कल्पना नव्हती. मी इथे नवीन. कंटाळले, घरची आठवण आली की, "एकदा फुटबॉल सीझन सुरू होऊ दे गं, मग इथे खरी मजा असते. You will enjoy like never before!" असं इतर 'सिनीयर' मित्रमैत्रीणी म्हणायचे. मी ते मनावर घ्यायचे नाही, पण इतकी हाईप ऐकून या 'हाताने खेळल्या जाणाऱ्या फुटबॉल' बद्दल मला उत्सुकता नक्कीच निर्माण झाली.<br /><br />एकदा एका मित्राच्या घरी टीव्हीवर मागच्या वर्षीचा कुठलातरी गेम बघण्यात आला, आणि काहीसा धक्काच बसला. इतका रानटी, आघोरी प्रकार मी यापूर्वी पाहिला नव्हता. मोठाले आडदांड खेळाडू हिसकाहिसकी करतात... मग बदाबदा एकमेकांच्या अंगावर पडतात, मध्येच उठून धावायला लागतात.... या सगळ्यात तो लांबुळका चेंडू कुठे गेला ते तर दिसतच नाही! मध्येच केव्हातरी तो चेंडू समोर ठेवून त्याला लाथ मारतात आणि ते पाहून बघणारे लोक एकतर प्रचंड आनंदाने चित्कारतात किंवा शिवीगाळ करतात... प्रथमदर्शनी काही कळलं तर नाहीच, पण हा आघोरी खेळ पाहून माझा काहीसा भ्रमनिरास झाला. मला क्रिकेटसारखा 'जंटलमॅन्स गेम' बघण्याची सवय. सॉकर म्हणजे अमेरिका सोडून इतरत्र ज्याला ’फुटबॉल’ म्हणतात तोही कधी फारसा बघितला नाही. त्यामानाने बेसबॉल आपल्याला आवडेल कदाचित, पण हे अमेरिकन फुटबॉल प्रकरण आपल्याला झेपेल असं वाटलं नाही!<br /><br />मग जसा जसा फुटबॉल सीझन जवळ येऊ लागला, तशी आमच्या या पिटुकल्या शहराने बघता बघता कात टाकली. 'क्रिम्जन टाईड' या इथल्या टीमच्या 'क्रिम्जन' अर्थात लालचुटूक रंगात आख्खं शहर रंगून गेलं. 'क्रिमज्न टाईड' चे झेंडे, फलक, कपडे, दागदागिने, टॉवेल्स, कप्स अशा विविध वस्तू, इतकंच काय केक्स, कुकीज अशा मिठायाही सर्वत्र दिसू लागल्या. सगळ्यांमध्ये काहीतरी वेगळा उत्साह, वेगळा आनंद दिसू लागला. बीयर, बार्बेक्यू वगैरेसहित <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Tailgate_party">टेलगेट</a> पार्ट्यांना उधाण येऊ लागलं. खेळ कसाही असू दे, पण आमच्या एरवी <span>अगदी </span><span>थंड</span>, academic वातावरण असलेल्या slow paced शहराला असं जीवदान दिल्याबद्दल तरी मला हा खेळ आवडू लागला. तुम्ही 'बॅमा' मध्ये असाल तर क्रिम्जन टाईडचे गेम न बघणे हा ऑप्शन तुम्हाला नसतो, हे माझ्या लवकरच लक्षात आलं. शनिवारी संध्याकाळी सगळे उद्योग सोडून मीही इतरांबरोबर टीव्हीसमोर बसून गेम बघू लागले. "Fumble म्हणजे काय?", "आता बॉल त्यांच्याकडे कसा गेला?", "आता त्यांनी किक का केलं?" वगैरे माझ्या बाळबोध प्रश्नांना मित्रमंडळींनी शक्य तितक्या पेशन्टली उत्तरं दिली आणि माझं 'Football 101' ट्रेनिंग पार पाडलं. मलाही या खेळातलं थोडं थोडं कळू लागलं. त्यातून माझे मास्तरही कट्टर टाईड फॅन. मी इथे नवीन आहे म्हणून त्यांनी मला तीन गोष्टी लक्षात ठेवायला सांगितल्या: 1. You hate Tennessee 2. You hate Auburn 3. Say "Roll Tide!" <span><br /><br /></span>मास्तर, इतर मित्रमैत्रीणी, थोडंफार वाचन यातून मला बॅमाच्या football legacy ची कल्पना आली. आतापर्यंत मिळवलेल्या SEC championships, National championships, <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Bear_Bryant">Paul 'Bear' Bryant</a> हे legendary coach आणि या सगळ्या बद्दल Bama Nation ला असणारा प्रचंड अभिमान आणि आपुलकी यातून माझं 'Bama fan 101' पण झालं आणि मीही बघता बघता क्रिम्जन टाईडची फॅन होऊन गेले! आपल्या प्रत्येक गेमची सुरूवात "This is Alabama Football" अशा introduction नी करणारी Crimson Tide माझीही होम टीम झाली!<br /><br /><br /><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8TnJER23NyTiiVGS8nmo40ewG2kXuXYxLAUtrFb55sNM3IpMIu0CeLhS5YvSdTvnDefksqDZb3kxHoSX6UlFGtL8u2qmgIoBPwPsBg2UE7K_9MyVGfwDjKz4dR4oUN9-ByufSRjEb4kzG/s1600-h/1115px-Bryant-Denny_Stadium_panorama.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 108px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8TnJER23NyTiiVGS8nmo40ewG2kXuXYxLAUtrFb55sNM3IpMIu0CeLhS5YvSdTvnDefksqDZb3kxHoSX6UlFGtL8u2qmgIoBPwPsBg2UE7K_9MyVGfwDjKz4dR4oUN9-ByufSRjEb4kzG/s400/1115px-Bryant-Denny_Stadium_panorama.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398064717398948482" border="0" /></a><span style="font-size:85%;">ब्रायंट-डेनी स्टेडियम आतून: <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/File:Bryant-Denny_Stadium_panorama.jpg">विकीमिडीया कॉमन्स</a></span><br /><br /></div>कोण कुठला हा आघोरी खेळ फुटबॉल, आणि कुठली क्रिम्जन टाईड? या <span>'परकीय'</span> खेळाबद्दल माझ्यात एवढं passion कुठून आलं? या क्रिम्जन टाईडबद्दल एवढी आपुलकी, एवढी ओढ कुठून आली? कशी आली? कदाचित या परक्या देशात, परक्या माणसांत मला एक feeling of belongingness, त्यातून येणारी भावनिक सुरक्षितता त्यांनी दिली म्हणून. इथल्या माणसांशी, त्यांच्या भावनांशी, त्यांच्या मानबिंदुशी स्वतःला जोडण्याकरता एक दुवा दिला म्हणून. अलाबॅमा फुटबॉल नसता तर <span></span>इथल्या थंडीत गारठलेले कित्येक वीकेन्ड्स <span>मी </span><span>घरच्या</span> आठवणीने रडण्यात घालवले असते. बारा-बारा तास काम करूनही प्रॉजेक्ट यशस्वी न झाल्याने आलेल्या नैराश्याने, एकटेपणाने खचून गेले असते. इथे इतके मित्र मैत्रीणी जोडण्याची, त्यांच्याशी गप्पागोष्टी करण्याची संधी मला मिळाली नसती.<br /><br />टाईडने टेनेसीवर विजय मिळवला आणि आणि ८-० अशी विजयी मालिका कायम ठेवली. अजून या सीझनचे काही टफ गेम्स बाकी आहेत. पण सात आठ वर्षांच्या low spell नंतर गेल्या वर्षीपासून पुन्हा उसळून आलेल्या टाईडसाठी सगळ्या फॅन्सचं एकच स्वप्न आहे -- National Championship! ते यंदा पूर्ण होईल किंवा होणार नाही, but the Tide is certainly on a Roll! <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Nick_Saban">Nick Saban</a> या कर्तृत्ववान कोचच्या कुशल नेतृत्वाखाली क्रिम्जन टाईड आपल्या लाखो फॅन्सचं हे स्वप्न लवकरंच पूर्ण करेल अशी मला आशा नाही, खात्री आहे! :)<br /><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic; color: rgb(204, 0, 0);">Roll Tide Roll!</span><br /><br /><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAj1-MtxIRMRGjnhxNfN03CLb2mSXmaORSSNFqZYGc-oEK91IVXy0-lUAhz_mJhR1YeHH0nFxMLEMOmWCM30syMTZ9nkQmJ4dB3XmapLkUzVkFHSnsOC5KPiQPqmAcdTBwhkU_Dst_fROn/s1600-h/Defense.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAj1-MtxIRMRGjnhxNfN03CLb2mSXmaORSSNFqZYGc-oEK91IVXy0-lUAhz_mJhR1YeHH0nFxMLEMOmWCM30syMTZ9nkQmJ4dB3XmapLkUzVkFHSnsOC5KPiQPqmAcdTBwhkU_Dst_fROn/s400/Defense.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5398065340321280594" border="0" /></a><span style="font-size:85%;"><span>अलाबॅमा</span></span><span style="font-size:85%;"><span></span> डीफेन्स<br /></span><span style="font-size:85%;"><span>छायाचित्र</span>: <span>जॉन</span> <span>चार्ल्स</span> <span>ऍकर</span>, <span><span></span></span>अलाबॅमा</span><span style="font-size:85%;"><span><span></span><br /><br /><br /></span></span><br /><div style="text-align: left;">--------------<br />*क्रिम्जन टाईडचा लोगो विकीपीडीयाच्या सहाय्याने चिकटवला आहे.<br />*ज्या फोटोखाली कुणाला श्रेय दिलेले नाही तो (वाकडा!) फोटो मी स्वत: काढलेला आहे.<br /></div><div style="text-align: left;"><span style="font-size:85%;"><span></span></span><br /><span style="font-size:85%;"><span></span></span></div></div>Unknownnoreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-6800728853909546482008-08-25T22:38:00.000-05:002008-08-25T23:29:32.741-05:00आवडलेले थोडे काही<a href="http://samvedg.blogspot.com/2008/08/blog-post_20.html">संवेदनी सुरु केलेला कवितांचा खो-खो </a><a href="http://aapula-samwad.blogspot.com/2008/08/blog-post_24.html">सुमेधामार्फत</a> माझ्यापर्यंत आलाय. नेहमीप्रमाणे वरातीमगून घोडं नको म्हणून म्हटलं या वेळेला खो मिळाल्या मिळाल्या लगेच राज्य घेऊयात!<br /><br /><br />या खेळाचे संवेदने ठरवलेले नियम इथे परत देते आहे:<br /><br />१. कविता आवडते पण पुर्ण आठवत नाही आणि हाताशी पुस्तकही नाही? हरकत नाही, आठवतं तेव्हढं लिहा. कवीचं नाव मात्र आवश्य लिहा<br />२. एक से मेरा क्या होगा सिन्ड्रोम? या वेळी तुम्ही तुमच्या सध्या आवडणारया टॉप २ कविता लिहु शकता आणि कवितांच्या प्रमाणात खो देखील देऊ शकता. जेव्हढ्या कविता तेव्हढे खो (जास्तीजास्त अर्थात २)<br />३. खो खो नीट चालवण्याची जबाबदारी अर्थात सारयांचीच. त्यामुळे तुमच्या पोस्ट मधे तुम्ही ज्या/जिला खो देताय, त्या/तीचं नाव तर लिहाच, शिवाय त्या/तिच्या ब्लॉगवर ही खो दिल्याची नोंद आवश्य करा<br />४. कविता का आवडली किंवा कवितेचा अर्थ किंवा काहीच स्पष्टीकरण आपेक्षित नाही<br />५. अजून नियम नाहीत :)<br /><br />---<br /><br />इथे खरंतर ’दो से मेरा क्या होगा?’ झालंय माझं. पण सध्या गडबड इतकी आहे की टायपायला वेळ नाही म्हणून त्यातल्या त्यात छोट्या कविता निवडायचा मोह झाला होता. असो.<br /><br /><br /><br />१. मरवा<br /><br />पुस्तकातील खूण कराया<br />दिले एकदा पीस पांढरे;<br />पिसाहुनी सुकुमार काहीसे<br />देता घेता त्यात थरारे<br /><br />मेजावरचे वजन छानसे<br />म्हणुन दिला नाजुक शिंपला;<br />देता घेता उमटे काही,<br />मिना तयाचा त्यावर जडला<br /><br />असेच काही द्यावे... घ्यावे...<br />दिला एकदा ताजा मरवा<br />देता घेता त्यात मिसळला<br />गंध मनातील त्याहुन हिरवा.<br /><br />- इंदिरा संत (’मेन्दी’)<br /><br /><br /><br /><br />२. स्वप्नाची समाप्ती<br /><br />स्नेहहीन ज्योतीपरी<br />मंद होई शुक्रतारा<br />काळ्या मेघखंडास त्या <br />किनारती निळ्या धारा<br /><br />स्वप्नासम एक एक <br />तारा विरे आकाशात<br />खिरे रात्र कणकण<br />प्रकाशाच्या सागरात<br /><br />काढ सखे, ग्ळ्यातील<br />तुझे चांदण्याचे हात<br />क्षितीजाच्या पलिकडे<br />उभे दिवसाचे दूत<br /><br />रातपाखरांचा आर्त<br />नाद नच कानी पडे<br />संपवुनी भावगीत<br />झोपलेले रातकिडे<br /><br />पहाटेचे गार वारे <br />चोरट्याने जगावर<br />येती, पाय वाजतात<br />वाळलेल्या पानांवर<br /><br />शांति आणि विषण्ण्ता<br />दाटलेली दिशांतुन<br />गजबज जगवील <br />जग घटकेने दोन!<br /><br />जमू लागलेले दव<br />गवताच्या पातीवर<br />भासते भू तारकांच्या <br />आसवांनी ओलसर<br /><br />काढ सखे, ग्ळ्यातील<br />तुझे चांदण्याचे हात<br />क्षितीजाच्या पलिकडे<br />उभे दिवसाचे दूत<br /><br />प्राजक्ताच्या पावलाशी<br />पडे दूर पुष्परास<br />वाऱ्यावर वाहती हे<br />त्यचे दाटलेले श्वास<br /><br />ध्येय, प्रेम, आशा यांची<br />होतसे का कधी पूर्ती<br />वेड्यापरी पूजतो या<br />आम्ही भंगणाऱ्या मूर्ती!<br /><br />खळ्यामध्ये बांधलेले<br />बैल होवोनिया जागे<br />गळ्यातील घुंगुरांचा<br />नाद कानी येऊ लागे<br /><br />आकृतींना दूरच्या त्या<br />येऊ लागे रूपरंग<br />हालचाल कुजबूज<br />होऊ लागे जागोजाग<br /><br />काढ सखे, ग्ळ्यातील<br />तुझे चांदण्याचे हात<br />क्षितीजाच्या पलिकडे<br />उभे दिवसाचे दूत<br /><br />होते म्हणू स्वप्न एक<br />एक रात्र पाहिलेले<br />होते म्हणू वेड एक<br />एक रात्र राहिलेले<br /><br />प्रकाशाच्या पावलांची<br />चाहूल ये कानावर<br />ध्वज त्याचे कनकाचे<br />लागतील गडावर<br /><br />ओततील आग जगी <br />दूत त्याचे लक्षावधी<br />उजेडात दिसू वेडे<br />आणि ठरू अपराधी<br /><br />- कुसुमाग्रज (’विशाखा’)<br /><br />---<br /><br />माझा खो <a href="http://bhaigiri.blogspot.com/">गिरीराज</a> आणि <a href="http://pkparagkan.blogspot.com/">पराग</a>ला.Unknownnoreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-60808235235653208882008-06-13T15:34:00.000-05:002008-06-16T16:57:56.383-05:00ऋतुरास<a href="http://bolaacheekadhee.blogspot.com/">गायत्री</a>ची वसंत ऋतूची वाट बघणारी <a href="http://bolaacheekadhee.blogspot.com/2008/03/blog-post.html">ही</a> पोस्ट आली, तेव्हा माझ्या इथे वसंत नुकताच येऊन 'रंग दाखवायला' लागलेला! पाच-सहा महिने कडाक्याची थंडी आणि उजाड निसर्ग पाहून आमच्या पिटुकल्या शहराचा 'थंडावलेला' उत्साह पुन्हा उसळू लागला होता. आख्ख्या गावाचा कायापालट की काय म्हणतात तसा होऊ घातला होता! गायत्रीसारखा 'माय सरस्वती' चा वरदहस्त आमच्या मस्तकावर नाही, :) म्हणून कविता नाही तरी गेला बाजार दोन-चार फोटो तरी नक्की टाकूयात या वर्षी, असं मनाशी ठरवलं. गेल्या वर्षीदेखिल स्प्रिंगमध्ये हौसेने काढलेले फुलांचे फोटो केवळ आळस आणि टाळाटाळ याच कारणांमुळे इथे टाकयचे राहून गेले होते. यंदाही वसंत ऋतूचा उल्लेख करायला उन्हाळा उजाडलाय!<br /><br />ऊन हळुहळू तापायला लागलं असलं तरी वसंतात बहरलेली झाडं-झुडपं मात्र अजूनही बहर टिकवून आहेत! सात-आठ महिने फुलांशिवाय काढतात ही झाडं, आणि चार-पाच महिने तर एकही पान असल्याशिवाय! आणि मग मार्चच्या अखेरीस वसंताच्या आगमनाची वर्दी देत जीवाच्या कराराने बहरतात. सगळ्या निसर्गाचा रंग-गंध पालटून टाकतात! डॅफोडिल, चेरी, मॅग्नोलिया, ब्रॅडफर्ड पेअर, फॉर्सिथिया, रोडोडेंड्रॉन, डॉगवूड, ट्युलिप्स, गुलाब... आणि त्यांच्या अवतीभवती करणारे असंख्य विविधरंगी पक्षी आणि फुलपाखरं! सगळा कॅम्पस कसा नटून जातो! हिवाळ्यात उदासवाणं दिसणारं <a href="http://vattelte.blogspot.com/2007/01/blog-post.html">Quad</a> गजबजून जातं... Frisbee खेळायला, सायकल चालवायला आलेली मुलं, बाळांना stroller मधून फिरवणाऱ्या आया, ऊन खात पुस्तक वाचत बसलेले विद्यार्थी -- निसर्गाच्या फुलायच्या उर्मीमुळे जणू सगळ्यांमध्ये नवा उत्साह संचारतो.<br /><br /><p><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha4rzgFTasRc0q_ji5mFTHbEaq43p9YpFhYDmO3UXXYprHxEAOt4d7K-V5n8m7V7jOZleumPsEwRbFH8o_8yNo2K1gpov0JY1OQLf5mKW8CRgDnV9iuoD_xtTJV6xN-0CcH1iFedJqyaFP/s1600-h/collage.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5211493891998761506" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEha4rzgFTasRc0q_ji5mFTHbEaq43p9YpFhYDmO3UXXYprHxEAOt4d7K-V5n8m7V7jOZleumPsEwRbFH8o_8yNo2K1gpov0JY1OQLf5mKW8CRgDnV9iuoD_xtTJV6xN-0CcH1iFedJqyaFP/s400/collage.jpg" border="0" /></a><br />उन्हाळयात इथे आठ-साडेआठ पर्यंत लख्ख उजेड असतो. अशी मोठ्ठी संध्याकाळ मिळाली की ठरवलेल्या (आणि न ठरवलेल्याही) किती गोष्टी करायला मिळतात, नाही? संध्याकाळी साडेपाच-सहा पर्यंत सगळी कामं उरकून घरी यावं, पोटापाण्याची सोय करून मग पब्लिक लायब्ररीतून आणलेले वुडहाऊस किंवा सॉमरसेट मॉम, किंवा घरून येताना आणलेला 'लंपन' वाचत संध्याकाळची हवा खात पॅटियोमध्ये पाय पसरून निवांत बसावं; किंवा संध्याकाळी पडणाऱ्या रिपरिप पावसात वळणावळणाच्या रस्त्यांवरून लांब ड्राईव्हला जावं, ऊन पावसाचा खेळ बघून 'श्रावणमासी, हर्ष मानसी' (शाळेत म्हणायचो त्याच चालीत) मोठ्यांदा म्हणावी आणि ती अजून तोंडपाठ आहे म्हणून सुखावून जावं, येताना वाटेत थांबून वाफाळती कॉफी घ्यावी, घरी येऊन 'रोमन हॉलिडे' किंवा 'साऊंड ऑफ म्युझिक' किंवा असाच कुठला तरी गोंडस सिनेमा अकराव्यांदा बघावा आणि तृप्त मनाने झोपी जावं...<br />उन्हाळातल्या अशा सुरेख संध्याकाळचा रंग मनावर हलकेच उमटावा....<br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcDm4l4go5u5Ls5SRjYCQPRDQLRAaJJoFSguuUmAOjlTPpUaa3xyqOU_aLyicazuLUag6WzCmKANneUB3Gov8jk2affCDD8oj7hJCAH5bO6cZPd1DvwAQmVohp29whne89YM74mWzXgEG4/s1600-h/DSC00258.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5211495528925418770" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcDm4l4go5u5Ls5SRjYCQPRDQLRAaJJoFSguuUmAOjlTPpUaa3xyqOU_aLyicazuLUag6WzCmKANneUB3Gov8jk2affCDD8oj7hJCAH5bO6cZPd1DvwAQmVohp29whne89YM74mWzXgEG4/s400/DSC00258.JPG" border="0" /></a></p>Unknownnoreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-40099150513305351042008-04-14T19:48:00.000-05:002008-04-15T16:37:00.033-05:00मागे ठेवलेलं आयुष्य...<strong>Disclaimer</strong>: विषय तसा cliched आहे. या विषयावर मीही बरंच वाचलंय खूप ठिकाणी. पण मी पहिल्यांदा अनुभवलं, तेव्हा कळलं हा impact किती hard-hitting असतो ते! अनुभव घेतल्यानंतर शब्दांत उतरायलादेखिल मध्ये बराच काळ जावा लागला. पण लिहील्याशिवाय स्वस्थ बसवलंही नाही. थोडक्यात, वाचताना कंटाळा येण्याची शक्यता आहे, तेव्हा... स्वतःच्या जबाबदारीवर वाचावं! :)<br /><br />*************<br /><br />सकाळी... हो, सकाळ झालीच असावी... कारण अर्धवट झोपेतही मला माझ्या पलंगाशेजारच्या किलकिल्या खिडकीतून सकाळच्या fresh, crisp हवेचा ओळखीचा वास आला आणि त्याहूनही ओळखीचा, आवडीचा पक्ष्यांचा किलबिलाटही ऐकू आला. तर सकाळी अर्धवट जाग येऊनही मी तशीच डोळे न उघडता पडून राहिले. तो वास श्वासांत भरभरून घेत, पक्ष्यांचा आवाज कानभरून ऐकत. पांघरूण आणिक थोडं घट्ट ओढून घेतलं. थोड्यावेळाने स्वयंपाकघरातून ('किचन'मधून नव्हे) येणारा मेथीच्या भाजीचा खमंग दरवळ त्यात मिसळला आणि जरा कानोसा घेतला तर स्वयंपाकघरात आईची लगबगही अस्प्ष्ट ऐकू आली. रेडिओही चालू होता. नेहमीप्रमाणेच.<br /><br />"आकाशवाणी, पुणे. भालचंद्र जोशी प्रादेशिक बातम्या देत आहेत."<br /><br />सात पाच झाले - माझ्या चटकन लक्षात आलं! आठवतं तेव्हापासून सकाळी रेडिओवरून वेळ सांगायची जुनी सवय आमच्या घरात सगळ्यांची! रेडिओतून मंगला कवठेकरांचं किंवा बलदेवान्दसागरांचं 'इति वार्ता: ' ऐकू आलं की, "पियूऽऽऽ संस्कृत बातम्यासुद्धा संपल्या. अजून अंघोळीला गेली नाहीस का? काय शाळा बुडवायचा विचार आहे का आज?" - हे पपांचं परिचयाचं वाक्य पाठोपाठ यायचंच. हे सगळं आठवून गालातल्या गालात हसू आलं आणि शेवटी उठून अंथरूणातच बसून राहिले. खिडकी उघडून बाहेर पाहिलं तर मागच्या कंपाऊंडच्या भिंतीवर तोच ओळखीचा भारद्वाज होता. लहानपणी सकाळी दात घासता घासता खिडकीतून या "तपकिरी कोट घातलेल्या कावळ्या" कडे बघताना कितीदातरी आवरायला उशीर झाला होता! "सगळं तस्संच आहे की... " मला वाटून गेलं. मग लगेच लक्षात आलं... दीडच तर वर्षं झालंय. आपण काय असे वर्षानुवर्षांनी घरी परत आल्यासारखं करतोय!<br /><br />दिवसभराच्या 'अजेंडा' ची मनातल्या मनात उजळणी केली. आईला आज दुपारी वालपापडीची भाजी करायला सांगूयात - आपल्याला तिकडे खायला मिळत नाही. का आपणच करावी? तेवढाच तिला आराम. एरवी कोण करून घालणार तिला तरी? आणि संध्याकाळी वरणफळं... ती मात्र तिच्याच हातची. आपण कितीही केली तरी चिंचगुळाची आमटी काही तिच्यासारखी होत नाही! दुपारी गावातल्या गणपतीला जायचंय. वाड्यातल्या सुद्धा. आमचं चिंचवड म्हणजे मोरया गोसावींचं देवस्थान. पवनेच्या काठी. काळ्या कातळातलं पेशवेकालीन मंदीर आहे. पण आता रंगीबेरंगी ऑईल पेंट फासल्याने पार रया गेलीये त्याची. नदीच्या घाटावरही संध्याकाळी बसून राहयला फार रम्य वगैरे वाटायचं. आता पाणी खूप खराब झालंय. वाडा मात्र अजून तसाच असावा. शांत, प्रसन्न. पण या वेळी गेले तर वाड्यापाठीमागची जुनी वेदपाठशाळा पाडून तिथं काँक्रीटचं बांधकाम चालू होतं. बकुळीचं झाड अजून तसंच होतं, पण पूर्वीसारखा बकुळीच्या फुलांचा सडा नव्हता झाडाखाली. थोडं चुकल्याचुकल्यासारखं झालं. रविवारी संध्याकाळी इथे गाणं असतं. आता दोन-चार दिवसात वार्षिक उत्सवही चालू होणार होता. तेव्हा तर बहारच असते गायन-वादनाची. पण नकोच तेव्हा रात्रीचं गर्दीत. इथे असं सगळं शांत असतानाच बरं वाटतं. मग एक दिवस घरी गौरीताईचं गाणं ठेवलं... आणि शिंदे सरांचं. गौरीताई 'शामकल्याण' गायली. तिचं 'सोऽहमहर डमरू बाजे' मला खूप आवडतं. सरांचं 'धीर धरी, धीर धरी, जागृत गिरीधारी'. घरी खूप लोक आले गाणं ऐकायला. आमचा हॉल गच्चं भरून गेला. खूप छान झालं दोघांचंही गाणं. रात्री सगळे गेल्यावर काका-काकू, आत्या वगैरे घरातल्या मंडळींसाठी आईने पिठलं-भाकरी, मुगाची खिचडी असा पटकन स्वयंपाक केला. खूप दिवसांनी खूप गप्पा मारल्या सगळ्यांशी. भावंडांबरोबर दम लागेस्तोवर दंगा केला. छोट्या भाचीला पाठीवर 'साखरेचं पोतं' करून घरभर हिंडवलं. तिला थोडा आगाऊपणा शिकवला. माझी भाची शोभायला नको? :)<br /><br />"श्रेया कशी आहे?"<br />"हुताऽऽऽल!" (हुशार!)<br /><br />आईने केलेली भाजी खाल्ल्यावर आईला 'थम्स अप' करून म्हणायचं, "गुज्जॉब!" (Good Job!) :p<br /><br />छोटी आत्या घरात शॉर्ट्स घालून बसली असेल तर तिला चिडवायचं, "हाप तद्दी...!" (हाफ चड्डी!) आणि वर खि खि करून हसायचं!<br /><br />नवीन गाणं पण शिकवलं...<br /><br />"या वऱ्याच्या बसुनी विमनी सहल करूया गगनाची,<br />चला मुलांने आज पाहूया शाळा चांदोबा गुरूजींची..." :-)<br /><br />पटकन शिकली पोरगी. अगदी माझी भाची शोभते!<br /><br />एक दिवस सकाळी बहिणीबरोबर दुर्गा टेकडीवर फिरायला गेले. त्या टेकडीची तर पार सारसबाग करून टाकलीये! उंच उंच झाडं तोडून छोटी छोटी झुडुपं काय, कारंजी काय, काँक्रीटच्या पेव्हमेंट्स काय... असो. बदल होतच राहणार. कुरकुर करण्यात काही अर्थ नाही. नेहमीच्या ठिकाणी भेळ, पावभाजी, वडापाव, दाबेली वगैरे खाण्याचे कार्यक्रम कधी बहिण, तर कधी मित्रमैत्रीणींबरोबर पार पडले. रस्त्याच्या कडेला विकत मिळणारा तिखट-मीठ लावलेला, अर्धवट पिकलेला पेरूही खाल्ला. उसाच्या रसाची खूऽऽप आठवण आली, पण डिसेंबरात कुठून आणणार उसाचा रस? :-( मित्रमैत्रीणी कधी सुट्टी/रजा/हाफ डे घेऊन भेटायला यायचे. दोघेजण तर मुंबईहून आले. ज्यांना जमलं नाही त्यांनी आठवणीने पुन्हा पुन्हा फोन केले. खूप बरं वाटलं. मोबाईल फोनची पण काय चंगळ असते ना इथे. एखादा जुना handset बघा, दीडशे रुपयांत सिम विकत घ्या ("तो आपला कोपऱ्यावरचा दुकानदार तुला हवा तो नंबर पण देईल" - हमारे 'खास आदमी' ! ), जेवढा वापराल तेवढ्याचे पैसे भरा आणि वापरून झाला की बंद करून टाका. US मध्ये नवीन फोन घेऊन बघा! ऍक्टीवेशनचे $36, कमीतकमी एका वर्षांचं कॉन्ट्रॅक्ट, महिन्याला $50 चं बिल... शिवाय तुम्ही इतर कुठला फोन वापरू शकणार नाही याची खबरदारी फोन कंपनीनी घेतलेली असते. हे सारं तुमच्या सोशल सिक्युरिटी, क्रेडिट हिस्टरी वरून पन्नास वेळा कटकट केल्यानंतर. पण ते असो. रंजन-मेघनाशी फोन झाल्यावर भारतातून काय आणू विचारलं तर म्हणे, "लिमलेट्च्या गोळ्या आण!" कपाळ माझं! तिकडे बसून लहानपणीच्या आठवणीने नॉस्टॅल्जीक व्हायचं आणि असलं काय काय आठवायचं! यांना वाटतं भारतात अजून पोरं सोरं लिमलेट्च्या गोळ्याच खातात. इथे दुकानांमधून लिमलेट्च्या गोळ्या शोधता शोधाता माझ्या काय नाके नऊ आलं, आणि प्रत्येक दुकानात दुकानदाराने आणि इतर गिऱ्हाईकांनी माझ्याकडे "काय ध्यान आहे" अशा नजरेनं कितीदा पाहिलं, ते मलाच माहित! पण तेही असो.<br /><br />मग अधून मधून 'पुण्यात जायचा' कार्यक्रम व्हायचा. चिंचवडला राहणाऱ्यांना '३६' किंवा '१२२' ने पुण्यात जाणं, हा किती मोठा कार्यक्रम असतो ते विचारा! ...तीच गर्दी... पण मला अजूनही धावत जाऊन खिडकीची जागा पकडता येते. १२ वर्षं धक्के खाऊन कमावलेलं कौशल्य असं अमेरिकेला येऊन दीड वर्षात नाहीसं होईल? लक्ष्मी रोड, कुमठेकर रोड वरची नेहमीची खरेदी, 'सुजाता मस्तानी', 'जनसेवा' मधला अस्सल खरवस, एका दुपारी 'निसर्ग'मध्ये खाल्लेला सुरमई मासा (शिवाय सोलकढी!), 'Marz-O-Rin' चं सँडविच, 'रसिक साहित्य', 'पाथफाईंडर', तांबड्या जोगेश्वरीच्या बोळातला सीडीवाला, 'मंगला'त आईबरोबर पाहिलेला मराठी सिनेमा. (नाही आवडला! सोनाली कुलकर्णी पण हल्ली (अमृता सुभाषसारखी) प्रचंड ओव्हरऍक्टींग करायला लागलीये!). दिवसभर भटकून दमून घरी यायचं, आईच्या हातचं गरम गरम जेवायचं - ज्वारीची भाकरी, एखादी भाजी, मुगाची खिचडी आणि दाण्याची चटणी! मग पुन्हा 'विविध भारती' ऐकत बिछान्यावर पडायचं. 'छायागीत', 'आप की फर्माईश', 'बेला के फूल' (हल्ली बहुधा 'स्वामिनी - बेला के फूल' असतं! <em>स्वामिनी, साड्यांची महाराणी!</em> :D)...<br /><br />"तारों की जुबाँ पर है मोहब्बत की कहानी<br />ऐ चाँद मुबारक हो तुझे रात सुहानी.."<br /><br />- अशी कित्येक वर्षांत न ऐकलेली गाणी ऐकून उगाच हळवं व्हायचं! :)<br /><br />जायचा दिवस जवळ यायला लागला तसं बॅग भरायचं जीवावर येऊ लागलं. I did not feel ready to go back. जायचं होतंच... तिकडे काम वाट बघतंय... रीसर्च राहिलाय, थिसीस लिहायचंय! Anxiety होतीच. पण मला अजून थोडं राहयचं होतं. आताच तर आले होते मी... तीनच तर आठवडे झालेत. सगळ्या जिवाभावाच्या लोकांना भेटले, पण त्यांच्या सोबतीत अजून थोडे दिवस घालवायचे होते. मी मागे ठेवलेलं, दीड वर्षं miss केलेलं आयुष्य महिन्याभरात आधाशासारखं जगून घ्यायचं होतं! खूप हिंडले, फिरले... पण समोरच्या काकूंचा नवीन नातवाला बघायचं राहिलं. आत्याच्या हातची बिर्याणी खायची राहिली. तीनदा पुण्यात जाऊन आले, पण तुळशीबागेत हुज्जत घालून खरेदी करायची राहूनच गेली. काकांबरोबरचं 'Mainland China' मधलं डिनरही राहिलं. रानडेमावशींनी फिकट गुलाबी रंगाचं सुरेख ड्रेस मटेरियल दिलंय. त्याचा एखादा लेटेस्ट फॅशनचा ड्रेस शिवून घ्यायचा होता मस्त! बसस्टॉपवर रुपयाचा गजरा विकत घेऊन माळायचा राहिला. आणि वैशालीतली SPDP सुद्धा खायची राहिली. ती फक्त संध्याकाळीच मिळते. लोकलने लोणावळ्याला - गेला बाजार तळेगावला तरी जाऊन यायचं होतं. बालगंधर्वला नाटक बघायचं होतं एक तरी. पर्वती, सिंहगड दोन्ही राहिलं. सिंहगडावर तर जायचंच होतं. शक्यतो मुक्कामालाच. कल्याण दरवाजातून खाली उतरून तानाजी कड्याच्या पायथ्याशी, त्याच्याच सावलीत बसायचं होतं दुपारचं. देवटाक्याचं पाणी प्यायचं होतं. घोरवडेश्वरचा डोंगरही राहिला. तो तर किती जवळ. सकाळी ६:३० च्या लोकलने गेलं तर १० पर्यंत परत येता येतं. तिथलं गुहेतलं शिवालय. पांढरा चाफा. वरून दूरपर्यंत दिसणारे रेल्वेचे रूळ... श्रेयाला घेऊन बागेत खेळायला जायचं होतं एकदातरी. तीन आठवड्यात मी तिची लाडकी आत्या झाले होते. पण मी पुढच्या वेळी येईन तेव्हा तिच्या लक्षात राहीन का? अजून थोडे दिवस राहिले तर राहीन कदाचित. इथे खूप गर्दी आहे, धूळ आहे, धूर आहे. ट्रॅफिकमध्ये नाही म्हटलं तरी थोडी भितीच वाटते. आधीसारखीच टेचात ’ऍक्टीव्हा’ चालवायचा प्रयत्न करताना कुणी शेजारून जोरात हॉर्न वाजवत गेलं तर जाम दचकायला होतं, तसं दाखवलं नाही तरी! बिलंसुद्धा 'ऑनलाइन' भरता येत नाहीत अजून. पण तरी मला अजून थोडं राहयचंय इथे. थोडंसंच!<br /><br />हळूहळू बॅगही भरत आली... ढीगभर मराठी पुस्तकं, तीळगूळ, चितळ्यांची बाकरवडी, मिश्राकडचा धारवाडी पेढा, काकूचे बेसनाचे लाडू, घरचा मसाला, थालीपीठाची भाजणी, श्रीखंडाच्या गोळ्या. लिमलेटच्यासुद्धा. मावसभावाने कुठून कुठून शोधून आणलेल्या. "फार नको गं आई, थोडंच दे. तिकडे मिळतं सगळं" .... सगळं मिळतं? सगळं? खरंच??... पुढचं फारसं आठवत नाही. सगळंच अंधुक... कागदपत्र, डॉलर्स, रूपये, फोन, भेटी, मिठ्या, ओघळलेला एखादा चुकार अश्रू... मग भानावर आले ती 'डेल्टा0१७' JFK ला लॅंड झाल्यावरच. खिशातून सेलफोन काढून चालू केला. उद्यापासून परत sandwich lunches आणि tall coffee with skim milk. अर्थात त्याचं वावडं आहे असं नाही. एक आयुष्य मागे ठेवून मी माझ्या या दुसऱ्या आयुष्यात परत आले. बर्मिंगहॅमच्या विमानतळावर "Sweet Home Alabama... " ऐकून परत हास्याची एक लकेर उमटली... मी 'घरी' जायला निघाले!Unknownnoreply@blogger.com30tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-91141181691992825442008-03-29T16:37:00.000-05:002008-03-30T00:18:26.351-05:00मावळतीला...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7yqvOy3kEJBAdpakjpbstnjBY1eAsI8LJhRE0xS7HDeAXT_RJ3eoSHXacMSLkBud0Ahv13PtfoVefalLd848Nl26n48wsPVRKYORJK7WD5FZDk64VWu3SlSPqfRuwV8VlrbM5WMewkeR5/s1600-h/DSC00186.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5183281804949959234" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh7yqvOy3kEJBAdpakjpbstnjBY1eAsI8LJhRE0xS7HDeAXT_RJ3eoSHXacMSLkBud0Ahv13PtfoVefalLd848Nl26n48wsPVRKYORJK7WD5FZDk64VWu3SlSPqfRuwV8VlrbM5WMewkeR5/s320/DSC00186.jpg" border="0" /></a><br /><br />मावळतीला गर्द शेंदरी रंग पसरले<br />जसे कुणाचे जन्मभराचे भान विसरले<br />जखम जीवाची हलके हलके भरून यावी<br />तसे फिकटले, फिकट रंग ते मग ओसरले....<br /><br />- शांता शेळके<br /><br /><br /><br /><span style="font-size:85%;">छायाचित्र: 'ऑरेंज बीच' , अलाबामा</span>Unknownnoreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-90285526487805862332008-03-01T14:20:00.000-06:002008-06-16T13:37:13.158-05:00जे जे उत्तम...<a href="http://www.blogger.com/profile/17905383694151586039">नंदन</a> ने चालू केलेला हा <a href="http://marathisahitya.blogspot.com/2007/10/blog-post.html">जे जे उत्तम</a> चा टॅग बऱ्याच महिन्यांपूर्वी माझ्यापर्यंत पोहोचला होता, पण तेव्हा जवळ एकही मराठी पुस्तक नव्हतं. सुट्टीला भारतात गेले तेव्हा बरोबर इतकी पुस्तकं घेऊन आले की बहीण म्हणाली, "तुला customs ला अडवणार नक्की! तिकडे नेऊन विकायची आहेत की काय म्हणून.. " :-) नेहमीची कामाची गडबड चालूच असल्याने वाचन अगदी जोरात नाही, पण जमेल तसं, हळूहळू चालुए. आज कित्येक आठवड्यांनी वीकेंडला निवांतपणा मिळाला म्हणून दुपारी लोळून पुस्तक वाचण्याचा कार्यक्रम ठरवला होता. हा उतारा वाचला, आणि इतका आवडला की एकदम या ’जे जे उत्तम’ च्या साखळीची आठवण झाली. लगेच टायपायला घेतला. पुस्तक अजून पूर्ण व्हायचंय.<br /><br />---<br /><br />या उपक्रमाबद्दल नंदनचीच प्रस्तावना:<br /><br /><em>पुस्तक वाचताना, अनेकदा काही परिच्छेद आवडतात. संपूर्ण पुस्तकाचा विचार केला तर ते कदाचित तितके महत्त्वाचे नसतीलही; पण त्या त्या वेळेला ते आवडून जातात. असेच काही आवडलेले उतारे, कुठल्याही भाष्याशिवाय देण्याचा हा एक उपक्रम.</em><br /><br />---<br /><br /><br />व्हिडीओ कॅमेरा काढून अरूण रानकुत्र्यांच्या हालचाली टिपत होता. त्याच्या कामाच्या दृष्टीने तो अत्यंत महत्त्वाचा भाग. मी दुर्बीण डोळ्यांना लावून ठेवली होती. मागे सिद्धाला काहीच काम नसल्याने तो गवताची काडी चावत झोप आवरत बसला होता. दुपारची वेळ. जंगलातला सुखावणारा गारवा. बुडाखाली हिरवं, ओलसर, गार गवत. कानाला सुखावणारा आणि फक्त तेवढाच पक्ष्यांचा आवाज. जोडीला मधूनच ’झिल्ली’ किड्याचा वाढत जाऊन मग पटकन थांबणारा आवाज. तोही आर. डी. बर्मननं चाल लावल्यासारखा पकड घेणारा. या साऱ्या वातावरणात आम्ही आरामात बसलो होतो. सगळे स्नायू शिथील झालेले.<br /><br />मेंदूला धक्का बसायला ही अत्यंत उत्तम वेळ होती. एक मोठा आवाज आला. रानडुकराचं गुरकावणं खूप मोठं आणि कान कापणाऱ्या आवाजात केलं तर येईल तसा. मी ताडकन गुढघ्यावर उभाच राहिलो! सिद्धा मागे झाडाच्या फाट्यात बसला होता, तो फाट्यातच उभा राहिला. सगळी रानकुत्री ताठ उभी राहिली. काही चार-दोन पावलं पुढे गेले. दोन मोठे नर मात्र बरेच पुढे गेले. तो आवाज येतच राहिला. आधी फक्त एकाच घशातून येत होता, मग दोन, तीन... जंगलात घुमून ते आवाज येतच राहिले. कुत्री अस्वस्थ झाली होती. मला कळेचना हा आवाज कुणाचा. अरूणला विचारलं तर तो म्हणाला, रानकुत्र्यांचाच आहे.<br /><br />हे अविश्वसनीय होतं. रानकुत्री भुंकू शकत नाहीत. एकमेकांशी संपर्क साधायचा असेल तेव्हा शीळ घालतात. ह्या शीळा खूप लांबवर ऐकू जातात. टोपणातून शीळ घातली तर याची नक्कल सहज करता येते. पण बंदुकीच्या वापरलेल्या पोकळ गोळीतून याचा हुबेहूब आवाज येतो. तो आवाज मला परिचित होता. हा आवाज मात्र खुप वेगळा होता. या आवाजात जिवाचा आकांत होता. धोक्याची सूचना होती, भीती होती. मला अरूणवर विश्वास ठेवावा लागला कारण त्यानं हा आवाज पूर्वी दोनदा ऐकला होता. वाईट गोष्ट म्हणजे त्या गोंधळात तो आवाज कुठली कुत्री काढतायत हे बघण्याचंही मला सुचलं नाही. खरं तर सुचलं नाही हे आता म्हणवतंय, त्या वेळी वेळच नव्हता ते बघायला.<br /><br />मी मागे वळून सिद्धाला खुणेनेच 'काय होतंय? हा काय प्रकार आहे?' असं विचारलं. तो उत्साहात काहीतरी खुणा करत होता. मात्र त्या खुणा कही मला कळेनात. शेवटी मी परत कुत्र्यांकडे नजर वळवली. जी दोन कुत्री खूप पुढे गेली होती, ती पुढचे दोन पाय उचलून फक्त मागच्या पायांवर उभं राहून काहीतरी बघत होती. उड्या मारल्यासारखं करत होती. मधूनच दोन-चार पावलं डावीकडे-उजवीकडे पळाली. परत मागच्या पायांवर उभी राहिली. रानकुत्री बुटकी असल्यामुळे कधीकधी त्यांना गवतामुळे लांबचं दिसत नाही. अशा वेळी ती मागच्या पायांवर उभी राहतात आणि त्यांची उंची वाढवतात. ही कुत्री 'उभं' राहून एक उंचवटा होता त्यामागे बघत होती. त्या उंचवट्यामागे उतार सुरू होत होता आणि मग एक ओढा होता. ओढ्याभोवती झाडं दाट होती. तिकडेच ही कुत्री तोंड वर करून उभी होती. त्यांचा कोलाहल चालू होता.<br /><br />मग अचानक हा आरडाओरडा थांबला. पुढे गेलेली कुत्री झटक्यात वळली आणि जीव खाऊन पळाली. त्यांच्या मागोमाग एक खूप मोठं पिवळं जनावर धावत आलं. त्याचा चेहरा गोलसर, अंगावर काळे पट्टे. अंगावरच्या छोट्या छोट्या स्नायूंत मोठी ताकद होती. अंगात बळ आणि नजरेत जरब होती. रानकुत्री बघत होती, त्या उंचवट्याजवळ आल्यावर वाघ एकदम थांबला. त्याची नजर आमच्याकडे गेली. अर्धा-एक क्षणच काय तो थांबला असेल.<br /><br />वाघ दिसता क्षणी मी अरूणचा खांदा गच्च पकडला. तो व्हिडिओ कॅमेऱ्यातून कुत्र्यांकडे बघत होता. "अरूण, वाघ!!!" मी अस्फुटसा ओरडलोच. काही तरी वेगळं घडतंय याची कल्पना अर्थातच त्याला होती पण वाघ कल्पनेपलिकडे होता. अरूण्नं कॅमेरा वाघावर रोखला. दरम्यान मी घाईत एक फोटो काढला. वाघ क्षणभर थांबला, पण मग लगेच तसाच, आमच्याच दिशेनं पुढे धावत आला! मात्र वाघाचा आमच्या अंगवर येण्याचा बेत नव्हता. वाटेत जो कुत्रा होता त्याच्य अंगावर वाघ धावला. आम्ही नसतो तर वाघानं पुढच्या काही ढांगांमध्ये कुत्र्याला गाठून कदाचित लोळवलं असतं. आमच्यामुळे तो बुजला असावा, कारण पाठलाग सोडून तो वळला आणि एक मोठी डरकाळी फोडून परत उंचवट्यामागे गायब झाला. कुत्री जी पळत सुटली ती थांबलीच नाहीत.<br /><br />आमच्यात श्वास घेण्याचं भान आलं. शीर न शीर ताडताड उडत असल्याचं लक्षात आलं. अंगात काही वेगळंच चैतन्य पसरलं. असं का झालं हे अजूनही मला सांगता येत नाही; पण हातात काही तरी घेऊन जोरदारपणे आपटावंसं वाटलं. जंगल गिळून टाकणारी मोठी विजयी आरोळी ठोकावीशी वाटली. सर्वांग शिवशिवू लागलं. अंगातून रक्त वाहत असल्याचं ठळकपणे जाणवलं. आता हे लिहितानाही तीच जाणीव, तीच अवस्था परत अनुभवास येत आहे. गाडीच्या खिडकीतून जंगल बघणाऱ्या व्यक्तींना ही गोष्ट कधी कळणार नाही. पडद्यावर जंगलातले प्राणी बघितलेल्यांना याची कल्पना करता येणार नाही. असे प्रसंग अक्षरशः अर्ध्या-पाऊण मिनिटात घडतात. पूर्वसूचना न देता घडतात, पण आयुष्यातल्या असंख्य क्षणांपैकी हे मोजके क्षण अजरामर असतात. त्यांचा मोठा खोल ठसा मनावर उठतो. शेवटी हे निसटते क्षण काय ते आपले असतात. बाकी सगळं आयुष्य म्हणजे लादलेला भार असतो. माझ्या मनातली आरोळी ही ते क्षण पकडल्याची विजयी आरोळी असावी.<br /><br />लेख: निसटलेले क्षण<br />पुस्तक: एका रानवेड्याची शोधयात्रा<br />लेखक: कृष्ण्मेघ कुंटे<br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI2764twaMV1QEvmtMYkL1gl8Q4u-k2KU_0pQC0ZenA2q_Pe_R8nz51IetFgvlcA-J-S7qQfeB8r5QLi-lXFxLJfhyd7y_UUIXqADxnOk86Fp03EdgwCk4D5PDmZtHqvRsfaHMb98xA_lT/s1600-h/RanvedaCoverSmall.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiI2764twaMV1QEvmtMYkL1gl8Q4u-k2KU_0pQC0ZenA2q_Pe_R8nz51IetFgvlcA-J-S7qQfeB8r5QLi-lXFxLJfhyd7y_UUIXqADxnOk86Fp03EdgwCk4D5PDmZtHqvRsfaHMb98xA_lT/s200/RanvedaCoverSmall.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5212549674435800082" /></a><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />---<br /><br />हा ’टॅग’ असल्याने मी इतरांना ’खो’ देणं अपेक्षित आहे. खरंतर मी हे इतक्या उशीरा लिहीलंय की बऱ्याच जणांनी या उपक्रमात भाग घेऊन झालाय. शिवाय मध्यंतरी बरेच दिवस मी नियमीत ब्लॉग वाचत नसल्याने, कुणी लिहीलंय - कुणी नाही याचाही नेमका ट्रॅक ठेवेलेला नाही. त्यातल्या त्यात आठवलेल्या लोकांची नावं खाली देत आहे.<br /><br /><a href="http://asach-aapla.blogspot.com/">केतन</a><br /><a href="http://bolaacheekadhee.blogspot.com/">गायत्री</a><br /><a href="http://mattermhane.blogspot.com/">कौस्तुभ</a><br /><a href="http://priyambhashini.blogspot.com/">प्रियंभाषिणी</a><br /><a href="http://manamokale.blogspot.com/">संघमित्रा</a><br /><br /><br /><br />शिवाय इतर कुणाला आपल्याला आवडलेला एखदा परिच्छेद लिहायचा असेल तर हा टॅग लागू आहे असं समजून जरूर लिहावा :-) वाचायला आवडेल.Unknownnoreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-12982459851608673672007-11-27T11:37:00.000-06:002008-02-15T09:06:16.058-06:00लयदिवाळीच्या सुमारास घाईघाईत खरडलेलं पोस्ट वगळता, आज बरेच दिवसांनी परत ब्लॉगची आठवण आली. सेमेस्टर ऐन रंगात आलेली असली आणि करण्यासारखी इतर अनेक महत्त्वाची कामं असली: ढीगभर होमवर्क असलं, परीक्षा तोंडावर आलेली असली, पुढच्या आठवड्यात प्रेझेंटेशन असलं... की हमखास स्वतःचे आणि इतरांचे ब्लॉग, खूप दिवसांत न ऐकलेली कॅसेट, सुट्टीत वाचताना अर्धवट राहिलेलं पुस्तक, न बघितलेले चांगले सिनेमे (स्विडीश पासून मल्याळीपर्यंत कुठच्याही भाषेतले) - असल्या गोष्टींची आठवण होते :-( सध्या लिहायची भयंकर खुमखुमी असली तरी अभ्यास आणि काम सोडून फारसा विचार करायला वेळही नाही, आणि ताकदही नाही. सेमेसटरच्या शेवटी घरी जायला मिळणार, एवढाच काय तो दिलासा आणि motivation. "लिहायचंय, पण लिहायला घेतलं की सुचत नाही" - अशी कुरकुर पण मागच्या एका पोस्टमध्ये करून झालीये. ' जे जे उत्तम ' - च्या साखळीमध्ये एक दोघांनी टॅग केल्याचं लक्षात आहे, पण दोनचार कवितासंग्रह वगळता सध्या जवळ एकही मराठी पुस्तक नाही :-( खरंतर आवडता परिच्छेद म्हटल्यावर इतकी पुस्तकं डोळ्यासमोर आली होती... त्यातली बरीचशी घरी माझ्या खोलीतल्या शेल्फवरचीच. परत एकदा खूप deprived वाटलं. पण त्यामुळे यंदाच्या पहिल्या-वहिल्या भारतवारीत पुस्तकांसाठी बॅगेत पुष्कळ जागा ठेवली आहे. बाकी अपडेट्स देण्यासारखं पण लायफात विशेष काय घडत नाहीये. Grad School मध्ये असेपर्यंत काय विशेष घडणार म्हणा!<br /><br />नाही म्हणायाला वाढदिवस छान झाला. रूममेट सुजाताकडून एक मस्त जांभळ्या फुलांचं ऑर्किड, रिक-शॅरन कडून फॉल कलेक्शनसाठी फुल स्लीव्सचा मस्त शर्ट, रंजन कडून बरेच दिवस हवं असलेलं एक इंग्रजी कवितांचं पुस्तक, किरणने न विसरता पाठवलेली बर्गमनच्या 'The Seventh Seal' ची DVD, आणि मेघना आणि अपराजिता कडून एक मस्त designer shawl अश्या छान छान गिफ्ट्स पण मिळाल्या :)मध्ये केव्हातरी ब्लॉगचाही वाढदिवस झाला. माझ्या लक्षातही नव्हतं आलं आपल्या ब्लॉगला वर्ष होत आलंय ते! सगळे कसं ब्लॉग एका वर्षाचा झाला की एखादं profound पोस्ट टाकतात. एका वर्षापूर्वी का लिहायला लागलो, आता कसं वाटतंय, वाचकांना धन्यवाद वगैरे! मला कधी जमणार असल्या गोष्टी लक्षात ठेवणं, त्याचा विचार करणं आणि मुख्य म्हणजे त्या लिहून काढणं?! :-( असो. पण खरंच, आपण लिहीलेलं BS लोक खरोखर वाचतात, यावर कधीकधी माझा विश्वासच बसत नाही. फक्त वाचत नाहीत, तर त्यावर आवर्जून प्रतिक्रिया देतात, पटल्याचं - न पटल्याचं सांगतात, कौतुकही करतात... आणि कधी पाहिलेले-भेटलेले नसले तरी आपले मित्रमैत्रीणी होऊन जातात..... जाम बरं वाटतं :)<br /><br />आज शाळेत जायचा आजीबात मूड नाहीये. उगाच घरी बसून सकाळी सकाळी टवाळक्या चालू आहेत. मी भारतातून इकडे यायला निघायच्या दोन दिवस आधी क्षिप्रा तिची signature (तिच्यासारखीच) टवटवीत निशीगंधाची फुलं घेऊन भेटायला आली होती. त्यादिवशी तिने सुधीर मोघेंचं ’लय’ नावाचं कवितांचं पुस्तक दिलं. रुबाया-कणिका टाईप छोट्या छोट्या रचना आहेत. प्रत्येक कवितेला खरोखर एक लय आहे, आणि ही हुरहुर लावणारी लय आख्ख्या पुस्तकात प्रत्येक कवितेत जपली आहे. त्यातली काही पानं आज सहज चाळत होते --<br /><br /><em><span style="color:#6600cc;">१.<br />ना सांगताच तू मला उमगते सारे<br />कळतात तुलाही मौनातील इशारे<br />दोघात कशाला मग शब्दांचा बांध<br />कळण्याचा चाले कळण्याशी संवाद<br /><br />२.<br />ही दरी धुक्याचे तळे जणू अनिवार<br />सांडला केशरी कुंभ उठे झंकार<br />कोवळ्या तृणांना जणू उन्हाचे डोळे<br />उमटले कळीवर पाय दवांचे... ओले...<br /><br />३.<br />मी तुझ्या घराशी खरेच होतो आलो<br />थबकलो... जरासा - क्षणात मागे फिरलो<br />किती दूर पोचलो सर्व तोडुनी धागे<br />क्षण वळुन पाहिले... तुझा उंबरा मागे<br /><br />४.<br />घननीळ रान घननीळ रातीला भिडले<br />सावळे डोह सावळ्या सावल्या ल्याले<br />चांदण्यात गोऱ्या भिने निळा अंधार<br />दूरात दर्वळे सृजनाचा हुंकार<br /><br />५.<br />पाऊस किती दिवसांत फिरकला नाही<br />पाऊस कुणाला कधीच कळला नाही<br />पाऊस ऋतुचे निमित्त करूनी दिसतो<br />पाऊस पापणीआड... कधीचा.. असतो<br /><br />६.<br />लय एक हुंगिली खोल खोल श्वासांत<br />ओवीत चाललो शब्दांच्या धाग्यात<br />लहडला वेल.. तो पहा निघाला गगनी<br />देठांना फुटल्या कविता पानोपानी</span></em><br /><em><span style="color:#6600cc;"></span></em><br /><em><span style="color:#6600cc;">७.</span></em><br /><em><span style="color:#6600cc;">ही लय प्रलयाच्या तांडवात घुमणारी</span></em><br /><em><span style="color:#6600cc;">आकाराच्या देहातुन लवलवणारी</span></em><br /><em><span style="color:#6600cc;">लय विश्चामधला रुणझुणता आभास</span></em><br /><em><span style="color:#6600cc;">मरणाच्या तिमिरी लय - मिणमिणता श्वास</span></em>Unknownnoreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-32454254836325261912007-11-10T02:09:00.000-06:002007-11-10T02:25:27.467-06:00शुभेच्छायंदाची दिवाळी परीक्षा, परीक्षेची तयारी, आणि त्याबद्दल रडारड/कुरकुर करण्यातच गेली बरीचशी. इंडियन असोसिएशनच्या कार्यक्रमात perform करायला पण नाही म्हणून सांगितलं, त्याचीच खंत वाटत होती बरेच दिवस. चालायचंच! प्रत्येक गोष्टीचा बाऊ करण्याची सवयच आहे -- असं आई म्हणते, ते खरंच असावं! असो. पण अगदी ठरवून वेळ काढून लक्ष्मीपूजन मात्र जोरदार केलं होतं, रूममेटबरोबर झटून (झटून म्हणजे पूजा करायची म्हणून हॉलमधला पुस्तकांचा पसारा बेडरूममध्ये हलवणे वगैरे अत्यंत strategic कामं!). त्याचे काही चित्रमय पुरावे : <br /><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrjN49hZ-5DnbJbp8YBvk_6EGvyXGz5Q5ySaRheEl6ejmXnOofSSrjwbUMaQNtqR29LaW9leRjyqfKWj9ydizfi37ck4e9KLHCse6hhUC3UFHgnU7ygW4pkD0EgFz40spzJ1ZLb9mRaug/s1600-h/Diwali+002.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrjN49hZ-5DnbJbp8YBvk_6EGvyXGz5Q5ySaRheEl6ejmXnOofSSrjwbUMaQNtqR29LaW9leRjyqfKWj9ydizfi37ck4e9KLHCse6hhUC3UFHgnU7ygW4pkD0EgFz40spzJ1ZLb9mRaug/s320/Diwali+002.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5131123818350167218" /></a><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjw6GtJyRLUR-EhsP_aGQMTFvbfHMtdpNBteNenuZ4lxN-2iGFQpDK0luMGzHyj3kX6Hrn6nvQc_-CB96-7YEqyjPp2O0jgY38HXnApV8HjLLuPN7Zf2QbQuUXnKDJ28zYCZqaxPanU_7I/s1600-h/Diwali+003.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjw6GtJyRLUR-EhsP_aGQMTFvbfHMtdpNBteNenuZ4lxN-2iGFQpDK0luMGzHyj3kX6Hrn6nvQc_-CB96-7YEqyjPp2O0jgY38HXnApV8HjLLuPN7Zf2QbQuUXnKDJ28zYCZqaxPanU_7I/s320/Diwali+003.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5131124359516046530" /></a><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgShotmLATh59dbCAW3xSjh60DEOo72tkAvnYZowK_L_owbOUoSsVT3XRNqYB9RrisYzrTal3z8rnhuAayAdIlU1fM4Z4GiUktevoSwLslI_kPE2OkUIrumr3A39p29zRzMbyKTj0upc8w/s1600-h/Diwali+001.JPG"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgShotmLATh59dbCAW3xSjh60DEOo72tkAvnYZowK_L_owbOUoSsVT3XRNqYB9RrisYzrTal3z8rnhuAayAdIlU1fM4Z4GiUktevoSwLslI_kPE2OkUIrumr3A39p29zRzMbyKTj0upc8w/s320/Diwali+001.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5131124733178201298" /></a><br /><br /><br />बाकी लिहीण्यासारखं सध्या विशेष फारसं नाही. सर्व ब्लॉगर व नॉन-ब्लॉगर मित्रामैत्रिणींना दिवाळीच्या असंख्य शुभेच्छा! :-)Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-35528839819675848412007-07-02T16:40:00.000-05:002007-07-02T22:06:53.677-05:00थोऽऽडंसं जास्तआपल्याला आयुष्याकडून जे अपेक्षित असतं ते मिळालं की आपण समाधानी असतो. पण ज्याची अपेक्षा असते त्यापेक्षा 'थोऽऽडंसं' जास्त मिळालं की आपण खरे खुश होतो. म्हणजे पहा, परीक्षेत ८८% मार्कं मिळणार अशी अपेक्षा असली आणि ८८% मिळाले की आपण समाधानी असतो, आनंद होतोच... पण जर ८८ ची अपेक्षा असताना ९०% मिळाले तर आभाळ ठेंगणं होतं! (Grad student ची धाव परीक्षेपर्यंतच :D असो.)<br /><br />चिंचवडला आमच्या घरी दारावर भाजी विकायला एक भाजीवाला यायचा. आई त्याच्याकडून बहुतेक दर दिवसाआड भाजी घ्यायची. अगदी नेहमीचं, ठरलेलं गिऱ्हाईक. रोजची भाजी घेऊन झाली आणि आईने त्याचा हिशेब चुकता केला, की कधीकधी तो आईच्या पिशवीत मूठभर मिरच्या जास्तीच्या टाकत असे. हल्लीची terminology वापरून सांगायचं झालं तर - घेतलेल्या इतर भाजीसोबत 'फ्री'! त्या 'फ्री' मिरच्या, तो विक्रेता आणि त्याचं रोजचं गिऱ्हाईक यांच्यातल्या 'गुडविल'चं प्रतिक होतं. ह्याच 'गुडविल' मुळे एखादं वांगं कधी किडकं निघालं किंवा मेथी नेहमीसारखी टवटवीत नसली तर आई त्याला काही बोलत नसे. दूधवाल्या गवळयानं आपल्या भांड्यात रोजचं ठरलेलं लिटरभर दूध ओतल्यावर आणखी एक पळीभर जास्त घातलं, तर कधीमधी दूधात पाणी जास्त असलं की आपण त्याच्याजवळ कुरकुर करीत नाही हाही अशाच 'गुडविल' चा भाग! <br /><br />घरी आम्हा बहिणींकडे रोज बाहेर वाळत घातलेले कपडे घरात आणून त्यांच्या घड्या करणं, धुतलेली भांडी जागच्या जागी लावणं वगैरे कामं असायची. ही कामं बहुतेकवेळा आई शाळेतून यायला पाच मिनीट राहिलेले असताना, घाईघाईने ती यायच्या आत कशीबशी होत असत. बरेचदा ती आल्यावर, घरातला पसारा पाहून तिचा ओरडा खाल्यावरही होत असत. पण कधी कधी आई घरी आल्यावर सगळी भांडी जागच्या जागी, पसारा आवरलेला, कपडे नीट घडी घातलेले असले आणि वर गरम गरम पोहे तयार आणि गॅसवर चहा उकळत असला तर तिच्या चेहऱ्यावरील कौतुकमिश्रीत आनंदाला पारावार उरत नसे. मग रात्रीच्या जेवणात न मागता कांद्याचं थालीपीठ किंवा वरणफळं मिळत! :)<br /><br />आताच्या मास्तरांच्या बाबतीतही असंच. त्यांना हवी असलेली सगळी माहिती रीपोर्टमध्ये दिली, तर नेहमीचा काहीतरी शेरा लिहून, एक-दोन फुटकळ चुका काढून दुसऱ्या दिवशी रीपोर्ट मेलबॉक्समध्ये ठेवलेला असतो. स्वतःहून काहीतरी नवीन माहिती मिळवली आणि ती लिहीली, किंवा एखादी नवी कल्पना, नवी कन्सेप्ट सांगायचा प्रयत्न केलेला असेल तर त्याच दिवशी संध्याकाळी भेटायला बोलावून कौतुक करतील (म्हणजे उघड-उघड कौतुक नाही. ते मास्तरांच्या जातीला शोभत नसावं. पण आडून आडून 'काहीतरी चांगलं केलंस' - असं सांगतात), आणिक चार गोष्टी समजावून सांगतील, सुधारणा सुचवतील. शुक्रवारी संध्याकाळी काम करताना दिसले तर चक्क "बास झालं आता. जा घरी" - असंही म्हणतील.<br /><br />नात्यांच्या बाबतीतही असंच असावं का? प्रेम, मैत्री वगैरे प्रत्येक नात्याकडून 'हे हवं, ते नको' अशा black and white मध्ये requirements नसल्या, तरी subconsciously काही किमान अपेक्षा असतातच ना आपल्या. त्या अपेक्षा परस्परांकडून पूर्ण होत असतात, म्हणूनच नातं टिकून असतं. जपलेलं असतं. पण या अपेक्षांपेक्षा 'थोऽऽडंसं जास्त' जेव्हा अनपेक्षितपणे एखाद्या नात्यातून मिळतं तेव्हा आपण खरे सुखावतो. ते नातं खऱ्या अर्थाने अतिशय जिवाभावाचं, special, precious होऊन जातं. यामुळेच आधीच्या किंवा नंतरच्या लहानमोठ्या चुका माफ केल्या जातात. खंबीरपणे कुठल्याही प्रसंगात त्या नात्याला साथ दिली जाते. जरा त्रास झाला तरी ते नातं जोपासण्यासाठी जाणीवपूर्वक प्रयत्न केला जातो. <br /><br />आज जरा dull, uninspired वाटत असतानाच मला आजपर्यंत किती नात्यांनी अपेक्षेपेक्षा 'थोऽऽडंसं' जास्त दिलंय याची आठवण झाली आणि... ladies and gentlemen, my chalice runneth over! :) The only way to return a favor is to pass it on - याचा मला कधीच विसर पडू नये, हीच इच्छा!Unknownnoreply@blogger.com23tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-42149578197397676522007-06-21T18:24:00.000-05:002007-06-30T17:03:44.501-05:00खूप मोठ्या कंटाळ्यानंतर....पूर्वी इतर गोष्टींचा कंटाळा आला की ब्लॉग लिहायचे. आता ब्लॉग लिहायचाच कंटाळा येतोय, त्याला काय करू? काही जणांनी इथे चौकशी केली, मेलमधून विचारलं, फोनवरही विषय काढला.... खरं म्हणजे लिहीण्यासारखं काही नव्हतं असंही नाही. खूप interesting गोष्टी घडत होत्या, वाचनात आल्या होत्या, नवीन काही काही विषय पण सुचत होते. पण आता summer मध्ये ब्रेक मिळालाय... ब्लॉगबिग लिहीत बसले तर तास न तास चॅटिंग करणे, फोनवर गप्पा मारणे, संध्याकाळी <a href="http://vattelte.blogspot.com/2007/01/blog-post.html">Quad</a> वर फिरायला म्हणून जाणे आणि तिथे दोन तास गप्पा कुटत बसणे, रात्री जागून फालतू सिनेमे बघणे असे इतर महत्त्वाचे उद्योग कोण करणार? पण परवा "खूप दिवसात काही लिहीलं नाहीस. सध्या बिझी नाहीस, निवांत आहेस म्हणतेस मग लिहायला काय होतं?" म्हणून आईचं (पंधरा मिनीट टाईप केल्यावर चार ओळींच) मेल आलं. आई हाडाची शिक्षिका! ती हजारो मैल दूर असली तरी आता नाही लिहीलं तर पाठीत धपाटा बसेल की काय असं वाटलं आणि घाबरून लिहायला बसले.<br /><br />बरेच दिवस इतरांचे ब्लॉगही चाळले नव्हते. आज चाळले असता "लिहायचंय पण लिहायला घेतलं की सुचत नाही" हा सध्याचा hot topic दिसला. म्हटलं आपल्याकडे तरी कुठे काही विषय आहे सध्या लिहायला? जे विषय गेल्या दोन महिन्यात ’येऊन’ गेले ते आता जुने झालेत. नियमीत आणि प्रसंगानुरूप लिहीणाऱ्यांचं मला फारच कौतुक वाटतं. म्हणजे महिला दिन आला की त्यावर एक विचार करायला लावणारं, अर्थपूर्ण पोस्ट. एक मे ला महाराष्ट्र दिनानिमित्त पोस्ट. किंवा मग नवीन काही घडलं, कुठे जाऊन आले, नवा सिनेमा पाहिला, पुस्तक वाचलं, तर लगेच ब्लॉगवर अपडेट! इथं म्हणजे जेव्हा काही घडतं तेव्हा इतकं सगळं एकदम घडतं की श्वास घ्यायलाही फुरसत नसते. जेव्हा फुरसत मिळते तेव्हा एकतर काही घडत नसतं, सुचत नसतं, नाहीतर मग perpetual कंटाळा आणि आळस आहेच! या स्प्रिंगमध्ये एक आख्खा दिवस कॅम्पसमध्ये वेगवेगळ्या ठिकाणी फिरून फुलांचे सुंदर फोटो काढले. त्याचं एक छानसं कोलाज करून इथे टाकू म्हणेपर्यंत सेमेस्टर नाकातोंडाशी आली, आणि ती संपेपर्यंत रखरखित उन्हाळा चालू झालेला. आता ते फोटो इथे येईपर्यंत बहुधा फॉल कलर्सचे फोटो काढायची वेळ होणार. आमचं आपलं नेहमीच वरातीमागून घोडं! :) असो. I digress. तर, जे विषय गेल्या दोन महिन्यात ’येऊन’ गेले ते आता जुने झालेत. त्यावर पुन्हा विचार करायची इच्छा नाही. लिहायची तर मुळीच नाही. पण मग कुठल्यातरी एका विषयाला (वेठीस) धरूनच लिहीलं पाहिजे असा नियम थोडाच आहे? भलतंच! मध्ये कुणाच्यातरी इंग्रजी ब्लॉगवर वाचलं होतं: Putting down useless words on paper was the besetting sin of the 20th century; putting them online is that of the 21st.I believe this is the only justification for my blog. त्या व्यक्तीची परवानगी घेऊन हे वाक्य माझ्या ब्लॉगच्या description मध्ये टाकीन म्हणत्येय :)<br /><br />दर सेमेस्टरप्रमाणेच याही वेळी परीक्षेनंतर "आपण अजून जीवंत कसे?" हा प्रश्न पुन्हा एकदा नव्याने पडला. एकंदर सेमेस्टरच खडतर. त्यात हा course माझा major असल्याने काहीही करून 'A' मिळायलाच हवा, हे प्रेशर! मिड-सेम मध्ये मला बरे मार्क्स असले तरी इतर grad students ना खूप कमी आहेत, undergrads चं average grads पेक्षा खूपच जास्त आहे म्हणून मास्तर वैतागले... पार डोळ्यातून (माझ्या!) पाणी येईपर्यंत सगळ्या grad students ना सामुदायिक झापण्याचा सोहळा झाला! त्यांचं झापून झाल्या झाल्या मी ऑफिसम्ध्ये जाऊन सगळे जुने पेपर्स, Quizzes, Homeworks वगैरे काढून माझी आतापर्यंतची ग्रेड calculate केली, तर तशी काही वाईट नव्हती. ते सगळं त्यांना दाखवायला घेऊन गेले तर म्हणे, "तुझं ठीक आहे. You are doing good. उलट तुझ्यामुळेच class average जरातरी वर गेलं. बाकीच्यांचा performance अगदीच poor आहे, तेव्हा मी जे बोललो ते त्यांच्यासाठी होतं!" घ्या... हे त्या वेळी बोलून "तू गेलीस तरी चालेल" असं सांगितलं असतं तर बिघडलं असतं? मला कशाला अर्धा तास दीड पायावर उभं राहून ते टोचून टोचून बोलणं सहन करायला लावलंत? आपण safe आहोत, आणि आपला performance तसा satisfactory आहे असा जरा कुठे दिलासा वाटेस्तोवर, "पण मागच्या lab assignment मधलं तुझं काम तितकंसं आवडलं नाही. चार आठवडे दिले होते त्यावर काम करायला. त्या मानाने सफाईदारपणा नव्हता. तुम्हा grad students कडून जास्त अपेक्षा असतात." - हे वाक्य आलंच पाठोपाठ! जणू काही चार आठवडे मी बाकीचे कोर्सेस, परीक्षा, नोकरी, होमवर्क्स, इतर असाईनमेंट्स सोडून मी याच एका असाईनमेंट वर काम करत होते. आणि इतरांनी ती धड पूर्णही केली नव्हती हे पाहता, माझं काम तसं बऱयापैकी होतं. पण हे लक्षात घेतील, तर ते मास्तर कसले! लगेच "आता टर्म पेपर तरी नीट लिहा" ही प्रेमळ सूचना आलीच. मग दर दोन दिवसांनी "हे पण include कर" , "त्याचाही उल्लेख कर," " अमुक एका कन्सेप्टबद्दल वाचायला आवडेल" असं मेल हमखास यायच. अहो सात पानी पेपरमध्ये काय काय हवं तुम्हाला? या पेपर वर दिवसरात्र काम करून शेवटी त्यातही दोनशेपैकी एकशेसत्तरच :-( बरं, कुठेही लाल खुणा नाहीत, चुका दाखवलेल्या नाहीत. विचारलं तर म्हणे, "बाकी पेपर उत्तम आहे, पण काही काही ठिकाणी references मधल्या गोष्टी जशाच्या तशा उतरल्या आहेत. मग मी refernces च वाचीन ना, तुझा पेपर कशाला वाचू?" आता मी लिहीलेला पेपर हा इतरांनी केलेल्या कामाचा survey आहे, त्यामुळे काही काही ठिकाणी त्यांचे उल्लेख जसेच्या तसे वापरणं गरजेचं आहे... शिवाय ते cite केले आहेतच की... पण नाही! माझा उतरलेला चेहरा पाहून म्हणे, "Welcome to the world of research!" आपणही सतत कुणीतरी डोक्यावर बसणारं असल्याशिवाय स्वतःला पूर्णपणे झोकून देऊन काम करत नाही, bare minimum efforts घेतो फक्त, आळशीपणा करतो, ही स्वत:ची वैशिष्ट्य माहित असल्याने हा मास्तर आपल्यासाठी पर्फेक्ट आहे, आपण याच्याकडे बरंच काही शिकणार, असं आता सेम संपल्यावर वाटतंय! असो. एवढं करून त्या कोर्समध्ये 'A' मिळाला... गंगेत घोडं न्हालं, हे सांगायचंच राहिलं!<br /><br />सेम संपल्यावर ऑफिसमधली कामं भराभर उरकून Atlanta ला (चुलत) भावाकडे पळ काढला. तिथून मग साऊथ कॅरोलिनाला vacation साठी... beach वर! खूप वर्षांनी अशी मोठी vacation मिळाली. भावाच्या आणि वहिनीच्या दांडग्या उत्साहामुळे ट्रिपच्या तयारीपासून प्रत्येक गोष्ट एंजॉय केली. काही काही लोक कायम उत्साही आणि प्रसन्न असतात... त्यांच्या अवतीभवती असण्यानेच आपल्यालाही प्रसन्न वाटायला लागतं. कुठे कुठे जायचं, काय काय बघायचं, काय काय करायचं, काय काय खायचं (हे महत्त्वाचं!), हॉटेल बुकिंग्ज, driving directions, बरोबर काय काय न्यायचं, गाडीत ऐकायला कुठली गाणी हवीत अश्या अत्यंत critical गोष्टींची तयारी आणि त्यावर चर्चा करण्यातच दोन दिवस गेले. <a href="http://read-o-meter.blogspot.com/">मृणालचा</a> म्हणजे माझ्या वहिनीचा उत्साह तर वाखाणण्याजोगा... कुठल्या दिवशी, कुठे जाताना कुठले कपडे घालयचे इथपासून तयारी आणि प्लॅनिंग. मग क्लॉजेटमध्ये मनासारखे कपडे नसल्याने (नसायचेच!) आम्ही दोघींनी जाउन टीशर्ट्स, शॉर्ट्स, स्विमसूट, टोप्या, बीच टॉवेल अशी थोऽऽडीशी शॉपिंग्सुद्धा केली. मग तो सगळा पसारा मांडून तिचं ते बॅग भरणं... अशी काही वातावरण निर्मीती करते की बस्स! ट्रिप छान झाली हे वेगळं सांगायला नकोच. जवळ जवळ पाच-सहा वर्षांनी परत समुद्र पाहिला मी. शेवटचा बहुधा गुहागर-वेळणेश्वरचा पाहिला असेल अकरावीत असताना. प्रत्येक वेळी समुद्रकिनारी गेलं, की क्षितीजापर्यंत विस्तारलेलं ते पाणीच पाणी पाहून एक आदरयुक्त म्हणतात तशी भिती मनात आपोआप दाटून येते. पाण्यात पायदेखिल भिजवण्यापूर्वी समोर त्याच्या विराट अस्तित्वाची कल्पना येऊन अंगावर शहारा येतो. पाण्यात डुंबत लाटांशी खेळण्याइतकं comfortable व्हायला अंमळ वेळच लागतो.<br /><br />Vacation संपवून अलाबामाला परत आले तर त्या embedded च्या कोर्समधली माझी जेनिफर नामक समदु:खी मैत्रीण क्रूझवरून परत आलेली. जेनीफर हे एक असंच कायम चैतन्याने सळसळणारं वगैरे उत्साही व्यक्तिमत्त्व. जोरात, खळाळून हसणं, तितकंच पटकन रडूही येणं, सतत बडबड-बडबड करणं... जेन नसली की लॅबमध्ये अगदी सामसूम वाटते. माझ्यावर भयंकर जीव टाकते ही जेन... मला कधी घरची आठवण वगैरे येतीये असं मूडवरून वाटलं, तर "You need a mommy hug?" म्हणत माझी प्रेमळ Mommy होते! :) सेमेस्टरच्या शेवटी परीक्षेच्या आणि सबमिशनच्या टेन्शनमध्ये लोक रात्रीचा दिवस करून काम करत असतानादेखिल परीक्षा संपल्यावर जेन तिच्या बॉयफ्रेंडबरोबर क्रूझला जाणार आहे, हे आख्ख्या डिपार्टमेंटला ठाऊक होतं. क्रूझवरच्या Formal Dinner साठी आईबरोबर खास बर्मिंगहॅमला जाउन आणलेला ड्रेसही मला उत्साहाने दाखवण्यात आला होता. त्याच्यावर कुठले शूज चांगले दिसतील यावर माझं मोलाचं मत घेण्यात आलं होतं॒! "कशी झाली क्रूझ?" म्हणून विचारायला फोन केला तर मॅडम एकदम खुशीत! "He proposed to me while we were on the cruise. We are now engaged!" मग मला काम बिम सगळं सोडून कॉफीसाठी बोलावण्यात आलं. आता गेली तीन वर्ष तो तुझा बॉयफ्रेंड आहे आणि हे सगळ्या जगाला माहित आहे म्हटल्यावर पुढे मागे तू त्याच्याशीच लग्न करणार हे गृहीतच नाही का बाळे? मग हे प्रपोज करण्याचं आणि एंगेज्ड होण्याचं एवढं काय अप्रूप? या गोऱ्या लोकांचं गणित मला कधी कळायचं नाही. असो. मग तासभर तिच्याबरोबर बसून त्याने कसं तिला चांदण्या रात्री डेकवर प्रपोज केलं, मग तिच्या डोळ्यांत आनंदाने पाणी वगैरे आलं ही स्टोरी ऐकली, तिच्या diamond studded in platinum अंगठीचं कौतुक केलं, त्यांचे फोटो पाहिले आणि जेनीफरच्या डोळ्यांतलं, ओठांवरचं हसूही पाहून घेतलं. खरंच, कायम हसत असली तरी इतकी आनंदात कधीच दिसली नव्हती नाही आपल्याला ही? ’प्रेम माणसाला सुंदर बनवतं’ असं कुठेतरी वाचलं होतं. त्या दिवशी जेनकडे पाहून तेव्हा BS वाटलेलं ते वाक्य १००% पटलं.<br /><br />सध्या मी अचानक एकदम श्रीमंत झाले आहे. Atlanta ला गेले तेव्हा तिथल्या एका पब्लिक लायब्ररीत जुन्या पुस्तकांचा सेल होता. तिथनं साधारण दोन डझन पुस्तकं उचलली. Barns and Noble चं एक गिफ्ट कार्ड होतं त्यातून Pursuit of Happyness आणि रिचर्ड बाखचं Illusions घेतलंय. कॅलीफोर्नियात राहणाऱ्या एका मैत्रीणीने चार-पाच मराठी पुस्तकं पाठवली आहेत. शिवाय मृणालकडून येताना Gone with the Wind घेऊन आल्येय. खूप वर्षांपासून वाचायचं होतं, पण त्या पुस्तकाची जाडी पाहूनच धीर खचायचा! शिवाय "आधी पुस्तक वाचूयात" म्हणून पिक्चर बघायचा टाळत होते. या उन्हाळयात दोन्हीचा योग होता. पुस्तक जवळ जवळ संपत आलंय, आणि उद्या शॅरनबरोबर सिनेमा बघायचा प्लॅन आहे. रिक आणि शॅरन हे माझे इथले अमेरिकन काका-काकू. अतिशय प्रेमळ! परवा त्यांच्याकरता तंदूरी चिकन आणि व्हेज बिर्याणी असा खास Indian Dinner चा बेत केला होता. जेवणावर मंडळी जाम खुश. घरी असताना मुगाच्या डाळीची खिचडी जेमेतेम करणारी आपली लेक आता चिकन आणि बिर्याणी वगैरे बनवतीये यावर आईचा विश्वास बसावा म्हणून दोन-चार फोटोही काढले. असो. तर जुने, त्यांच्या काळातले सिनेमे आई-बाबांबरोबर किंवा आजी-आजोबांबरोबर बघण्यात एक वेगळीच मजा असते. तोच अनुभव येणार आहे शॅरनबरोबर GWTW बघताना. साऊथमध्ये युद्धाच्या पार्श्वभूमीवर घडणारं हे कथानक या एकेकाळच्या southern belle बरोबर बसून बघायला काय मजा येईल! ती या सगळ्याकडे कशी बघते, कुठला scene, कुठला dialog तिला सगळ्यात आवडतो, कुठलं character भावतं, त्या काळातल्या चालीरीती, रूढी कितपत सिनेमात दाखवल्याप्रमाणे होत्या हे सगळं तिला विचारायचंय. काही संदर्भ कळले नाहीत तर तेही विचारता येतीलच. GWTW वाचणं हादेखिल एक ’अनुभव’ होता... पण त्याविषयी पुन्हा केव्हातरी.<br /><br />मेघनाचे वडील आलेत भारतातून तिला भेटायला. म्हणजे खरंतर जर्मनीला गेले होते कामासाठी, मग अजून थोडं पुढे येऊन PhD करणाऱ्या लेकीला भेटायला अमेरिकेत आले. त्यांना भेटल्यावर त्यांचं प्रसन्न व्यक्तिमत्त्व आणि प्रेमळ स्वभाव पाहून पप्पांची खूप आठवण आली. ते असते तर काय वाटलं असतं त्यांना माझ्या इकडे येण्याविषयी? काय सल्ला दिला असता त्यांनी? मी फोनवर त्यांच्याशी काय बोलले असते? मला रीसर्च कसा चालू आहे असं विचारलं असतं का त्यांनी? माझी काळजी केली असती का? ... आज प्रीतीनेही बोलता बोलता नेमकी त्यांची आठवण काढली. योगायोगाने चारू आणि कौस्तुभ चॅटवर भेटले तेव्हाही आपापल्या बाबांबद्दल सांगत होते. क्षणभरासाठी का होईना मला फार deprived वाटलं. एरवी त्यांची आठवण येते तेव्हा बचैन वगैरे वाटण्यापेक्षा छान inspired, positive वाटतं खरं म्हणजे. पण बहुधा एकेक दिवसच एखाद्या व्यक्तिच्या आठवणीने व्याकूळ होण्याचा असावा. असो.<br /><br />मेघनाच्या वडिलांना महाराष्ट्रीयन जेवण जेवायचं आहे. मटकीची उसळ, भरल्या वांग्याची भाजी, पोळ्या, भजी, कोशिंबीर, मठ्ठा, मसाले भात असा भरगच्च मेन्यू ठरवलाय! <a href="http://vadanikavalgheta.blogspot.com/">मिनोतीच्या ब्लॉगवर</a> चक्कर मारायला हवी.... :)Unknownnoreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-39628067776963494762007-04-02T18:44:00.000-05:002007-04-03T18:35:28.664-05:00ते गेले........ परवाच त्यांचा मुलगा आणि सून येऊन त्यांच्या ऑफिसमधलं सगळं सामान घेऊन गेले. एकेक वस्तू बॉक्समध्ये घालून घेऊन जाताना लांबूनच बघत होते मी.... मोठ्या हौसेने आणून ठेवलेले रंगीबेरंगी फुलांचे एक-दोन फ्लॉवर पॉट्स, नातवंडाबरोबर खेळतानाचे देखण्या फ्रेम्समध्ये लावलेले फोटो, ख्रिसमसला काढलेले इतर कुटुंबियांबरोबरचे फोटो, भिंतींवर फ्रेम करून लावलेली त्यांची असंख्य सर्टिफिकेट्स आणि अवॉर्ड्स, ऑफिसमधल्या मंडळींनी गेल्या वाढदिवसाला भेट दिलेलं एक छानसं टेबल क्लॉक आणि पेन स्टॅंड, त्याच्याशेजारीच असलेलं सुबक पेपर वेट आणि महत्त्वाचं म्हणजे दाराजवळ अडकवून ठेवलेला त्यांचा कोट आणि हॅट! कोट आणि हॅट घालणारे लोक आता फक्त जुन्या इंग्रजी कादंबऱ्यांमधूनच भेटतात असं माझं ठाम मत होत असतानाच मी यांच्या ऑफिसमध्ये कामावर रुजू झाले. आणि रोज कोट-हॅटसहित त्यांच्या प्रसन्न स्मितहास्याची बघता बघता इतकी सवय होऊन गेली.... सकाळी ऑफिसला आल्या आल्या त्यांच्या "Priya, How are you this morning?" ने माझ्या दिवसाची सुरूवात होत असे. मग वेळेनुसार थोड्या इकडच्या तिकडच्या गप्पा... कोर्सवर्क कसं चाललंय, घरी सगळे बरे आहेत ना - अशी आपुलकीने चौकशी.... स्प्रिंग ब्रेक्मध्ये कुठे जाणार आहेस, तिथे गेल्यावर काय काय बघून ये अशी माहिती... भारताबद्दल, आपल्याकडच्या पद्धतींबद्दल, आपल्या संस्कृतीबद्दल त्यांचे कुतुहलाने विचारलेले असंख्य प्रश्न.... मध्येच फारच सुंदर मूड असेल तर - मी डिट्रॉईटला नोकरी करत असताना माझा बॉस कसा 'हुकलेला प्राणी' होता - असे चुरचुरीत किस्से ऐकवणं... सध्या कुठलं पुस्तक वाचतोय त्याबद्दल चर्चा करणं.... खरंतर ते ऑफिसचे executive director आणि मी साधी graduate assistant. पण त्यांच्याशी गप्पा झाल्या नाहीत असा एकही दिवस आठवत नाही. घरात वडीलधारी मंडळी असली की कसं एक secure feeling येतं, तसं वाटायचं सगळ्या ऑफिसला त्यांच्या नुसत्या असण्याने.<br /><br />माझा पहिला पगार झाल्यानंतर आता घरी असते तर कसं सगळ्यांबरोबर बाहेर जेवायला गेले असते, आईसाठी नवीन साडी आणली असती, बहिणीकरता गिफ्ट आणलं असतं... हे सगळं नोकरीला फक्त एक महिना झाला असताना, या माझ्या बॉसच्या बॉसबरोबर मी शेअर केलं होतं.... इतकी माया आणि आपुलकी दिली होती त्यांनी मला. मी घरच्या लोकांना 'मिस' करू नये म्हणून माझा वाढदिवस दणक्यात साजरा करण्याची कल्पना त्यांचीच. हॅलोवीनला मी करून नेलेला गाजर हलवा डाएट वगैरे सगळं विसरून चवीने खाणारे आणि माझं तोंडभरून कौतुक करणारे तेच! वयाच्या मानाने इतके प्रसन्न आणि उत्साही की आम्हा तरुण मंडळींना त्यांचा कामाचा उरका पाहून स्वत:ची लाज वाटत असे. ते मात्र आमच्या छोट्या छोट्या achievements चंही प्रचंड कौतुक करीत. दुपारी लंचच्या वेळेला कुणाचीतरी थट्टामस्करी करत खळाळून हसण्याचा त्यांचा आवाज ब्रेकरूममधून हमखास ऐकू येई. सॅमची नवी महागडी बाईक, जॉनची लेटेस्ट गर्लफ्रेंड, हॅनाचं वाढतं वय, ज्युलीचं बीयर पीणं, बिलीचं वाढतं वजन, आणि मला येणारं परीक्षेचं टेन्शन - हे थट्टा करण्यासाठीचे त्यांचे लाडके विषय! महिन्यातून एकदातरी शुक्रवारी संध्याकाळी office outing चा पुढाकार घेऊन plan करणारं त्यांचं ई-मेलही न चुकता येई.<br /><br />आज त्यांच्याबद्दल लिहीताना आठवणींची इतकी गर्दी होतेय की काही धडपणे मांडताही येत नाहीये. परक्या देशात, परक्या माणसांत, काहीशी एकटी असताना, मला त्यांच्याकडून आणि त्यांच्या या ऑफिसरूपी कुटुंबाकडून इतकी माया मिळाली... I sometimes wonder what I have done to deserve this! परवा त्यांच्या memorial service ला गेले तोपर्यंत ते 'गेलेत' हे खरंच वाटत नव्हतं. तिथे ही कविता वाचली आणि भरून आलं --<br /><br /><div align="center">When I come to the end of the road</div><div align="center">and the sun has set for me,</div><div align="center">I want no rites in a gloom-filled room.</div><div align="center">Why cry for a soul set free!</div><div align="center">Miss me a little, but not too long,</div><div align="center">and not with your head bowed low.</div><div align="center">Remember the love that we</div><div align="center">once shared,</div><div align="center">Miss me but let me go.</div><div align="center">For this journey we all must take,</div><div align="center">and each must go alone.</div><div align="center">It's all part of the Master Plan,</div><div align="center">A step on the road to home.</div><div align="center">When you are lonely and sick of heart,</div><div align="center">Go to the friends we know</div><div align="center">And bury your sorrows in doing</div><div align="center">good deeds.</div><div align="center">Miss me, but let me go. </div><br /><br /><div align="left">त्यांना आवडणार नाही, म्हणून सगळ्यांनीच डोळ्यांत दाटून आलेलं पाणी हलकेच टिपलं. गेल्या ख्रिसमसला काढलेला त्यांचा कुटुंबीयांसमवेतचा, नेहमीच्या हसऱ्या, प्रसन्न मुद्रेतला फोटो तिथे होता. त्याखाली मजकूर होता - </div><div align="left"> </div><div align="left">"Bill served as the Executive Director of the Office for 13 years. He is survived by his wife, son, daughter-in-law, grandchildren, and his father. He loved gardening, playing tennis, and being with family and friends. He will be missed. " </div><div align="left"> </div><div align="left">Yes, Dr. Fendley.... you will be missed! </div><div align="left"></div><div align="left"></div>Unknownnoreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-87342805672602687422007-03-04T19:54:00.000-06:002007-07-02T18:08:14.253-05:00असंही मराठी (?!)हल्ली एकेकाचं मराठी ऐकून मला भयंकर नवल वाटतं! हिंदी नाहीतर इंग्रजीचं शब्दशः भाषांतर करून मंडळी 'मराठी' त बोलत असतात. आणि बरेचदा हे हिंदी करण जोहर, यश चोप्रांच्या सिनेमातून नाहीतर एकता कपूरच्या मालिकांमधून शिकलेलं असतं! मी फार शुद्ध बोलते किंवा लिहीते असं नव्हे, पण हे असलं 'हिंदी सिनेमाळलेलं' मराठी माझ्या फार म्हणजे फारच डोक्यात जातं!<br /><br />आमच्या इथे जी अगदी मोजकी मराठी टाळकी आहेत, ती सगळीच महाराष्ट्राच्या वेगवेगळ्या भागांतली असल्याने मला बऱ्याच वेगवेगळ्या प्रादेशिक बोली ऐकायला मिळतात. माझ्या अगदी पुणेरी वळणाच्या (त्यांच्यामते) 'साजूक तुपातल्या' मराठीची जरा चेष्टाच होते इथे. "काय <em>त्रांगडं</em> आहे!" किंवा "चहा <em>घेणार</em> का?" , "आज एक-दोन <em>फुटकळ</em> कामं आहेत", "आज ऑफिसमध्ये <em>धुमश्चक्री</em> चालू होती", "जेवायला <em>पानं</em> घ्यायची का?", "<em>पेल्यातलं</em> पाणी संपलंय..." - अशी वाक्य माझ्याकडून ऐकायला त्यांना भारी मौज वाटते! प्रादेशिक बोलींबद्दल मला आदर आहे. नव्हे, त्या ऐकायला मला आवडतातही. एखादा मुंबईकर जेव्हा "चाय पिलीस का?" विचारतो तेव्हा तीदेखिल हिंदीमिश्रीत असली, तरी त्यांची भाषाच असते. नागपूरकडचं "काय दिमाग खराब करून राहिलायस बे!" किंवा सोलापूरकडचं कानडीमिश्रीत मराठी हे सगळं छान! अगदी आपलं कॉलेजमधलं "अरे, ते सर कसले <em>अशक्य चांगलं</em> शिकवतात ना!" किंवा "त्याच्या कन्सेप्ट्स अगदी <em>वाईट क्लिअर</em> असतात यार!" या भाषेला सुद्धा स्वतःचं असं सौंदर्य आहे. पण ही भाषा....?!<br /><br />साडी 'घालतात' की 'नेसतात'? साडी म्हणजे काय शर्ट आहे का 'घालायला'? 'झाडू मारतात' की 'झाडून घेतात'? "माझं पेन <em>चालत</em> नाहीये" असं म्हणायचं, की "माझं पेन <em>काम करत </em>नाहीये" (Word-to-word translation of "My pen doesn't work" ) म्हणायचं? कुणी रुसल्यावर आपण त्याची 'समजूत काढतो' की त्याला 'मनवतो'? 'जेवण बनवतात' की 'स्वयंपाक करतात'? लग्न 'ठरतं' की 'पक्कं होतं'? अंज्ली, मंग्ला, मान्सी, शाल्नी, शाम्ली ही कसली नावं? रेडिओ वर गाणं, किंवा टी.व्ही. वर सिरीयल 'लागते' की 'येते'? रिझल्ट 'लागतो' की 'बाहेर येतो'? रिझल्ट चांगला लागल्यावर आपल्याला 'आनंद' होतो की 'खुशी' होते'? मग आपण 'आनंद साजरा करतो' की 'खुशी मनवतो'? खूप सामान भरल्यावर बॅग 'भारी' होते की 'जड' होते? ती उचलायला मी <em>तुला</em> मदत करू, की मी <em>तुझी</em> मदत करू? एखाद्यावर विश्वास <em>ठेवतात</em> की त्याचा विश्वास <em>करतात</em>? परवा तर एकाने "I'll catch you later" चं सरळ मराठीत भाषांतर करून "मी तुला नंतर कधीतरी पकडतो.." असं म्हटलेलं ऐकलं, आणि माझे कान धन्य झाले!<br /><br />काय म्हणावं या भाषेला?Unknownnoreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-14711404787690361692007-02-24T23:33:00.000-06:002007-02-25T02:48:37.143-06:00जीवनगाणेशुक्रवारची संध्याकाळ असूनही मला भयंकर कंटाळा आला होता. जोडीला वैताग आणि चिडचिडही. हातातलं काम संपता संपत नव्हतं आणि 'वीकेंड स्पेशल' ढीगभर कामांची यादीही डोळ्यांपुढे नाचत होती. ऑफिसमधल्या इतर मंडळींना मात्र Friday night fever (नेहेमीप्रमाणेच) दुपारपासूनच चढू लागला होता. लंचटाईमला जी टंगळमंगळ चालू झाली... वीकेंडचे शॉपिंग प्लॅन्स, पावासाची शक्यता असल्याने फिरायला जाता येणार नाही म्हणून हळहळ, अलाबामा-ऑबर्न बास्केटबॉल गेम, जिमनॅस्टिक्स मीट, चायनीज कम्युनिटीचा कसलातरी समारंभ, असे सगळे विषय चघळून झाल्यावर मंडळी उगाच काम केल्यासारखं दाखवून पावणेपाच वाजायची वाट बघत कसाबसा वेळ काढत होती. पावणेपाच झाले रे झाले, की "बाऽऽऽय! हॅव अ नाईस वीकेंड!" म्हणून एकेकाने पळ काढला. मी मात्र हातातलं काम उरकायच्या मागे लागले होते.<br /><br />साडेपाचला काम उरकून <a href="http://vattelte.blogspot.com/2007/01/blog-post.html">Quad</a> वरून डिपार्टमेंटकडे चालत यायला निघाले. मला आज 'लोकल' कंटाळा आला होता. परवाच <a href="http://mattermhane.blogspot.com/">कौस्तुभ</a>ने 'कंटाळ्याचे दोन मुख्य प्रकार' या विषयावर माझं प्रबोधन केलं असल्याने, मला आलेल्या कंटाळ्याचं मी तत्परतेने 'लोकल कंटाळा' असं identification केलं! 'लोकल' कंटाळा म्हणजे तेवढ्या टाईम स्पॅन करता असलेला तात्पुरता कंटाळा... 'ग्लोबल' कंटाळा म्हणजे टोटल आयुष्याचा कंटाळा! म्हणजे,<br /><br /><em><span style="color:#6633ff;">"कळून येता जगण्याची या इवलीशी त्रिज्या<br />उडून जाती अत्तरापरी जगण्याच्या मौजा<br />दारी नाही फिरकत कुठला नवा छंद चाळा<br />राखण करीत बसतो येथे सदैव कंटाळा<br />कंटाळ्याचादेखिल आता कंटाळा येतो..."</span></em><br /><br />- अशा टाईपचा! [काही काही ठिकाणी संदीप खरे quote करणं इतकं अपरिहार्य का व्हावं? :) ] म्हणजे आठवडाभर निरर्थक वाटणारी कामं करताना, "कधी एकदा वीकेंड येतोय..." असं वाटत असताना येतो तो 'लोकल' कंटाळा. आणि वीकेंडला करण्याजोगं काहीच नसल्यावर नुसतंच यड्यासारखं बसून, किंवा मग वीकेंडलादेखिल प्रचंड काम असल्यावर डिप्रेशन येऊन "आपल्या आयुष्याला काहीच अर्थ नाही!" असं वाटणे म्हणजे 'ग्लोबल' कंटाळा असावा बहुतेक! हा ग्लोबल कंटाळा फार वाईट, असं कौस्तुभचं म्हणणं!<br /><br />असो. पण माझा आजचा कंटाळा तसा लोकलच होता. तो घालवण्यासाठी आता काय काय करता येईल याचा विचार करत करत चालत असताना, अचानक कुठूनतरी जरा विचित्र संगीत कानावर पडलं. बासरी आणि एक-दोन ड्रम्स होते मुख्यतः . जरा इकडे तिकडे पाहिलं तर दूरवर, Quad च्या दुसऱ्या टोकाला एका mound वर चार-पाच जणं काहीतरी वाजवताना दिसले. मी चालता चालता कान देऊन ऐकू लागले. फार गोड वाटत होतं ते ऐकायला. कुठल्या एका ठराविक प्रकारचं म्युझिक म्हणता येईल असं नव्हतं ते... झालंच तर थोडा 'folk' touch होता... पण जे काही होतं ते कानांना विलक्षण गोड वाटत होतं. माझी पावलं आपोआप त्या दिशेला वळली. जवळ गेल्यावर दिसलं... माऊंडच्या खाली एका पायरीवर उभं राहून एक जण बासरी वाजवत होता. माऊंडवर चार-पाच जण होते. एकाच्या हातात एकदम राजेश खन्ना नाहीतर हृषी कपूर स्टाईल डफ होता. एकाकडे दोन छोटे छोटे, बसून वाजवायचे ड्र्म्स, एकाकडे एक भलामोठा ढोलकीसारखा ड्र्म... बासरीच्या सुरांत तल्लीन होऊन त्यांचं एका तालात बडवणं चालू होतं. एक मुलगी उभी राहून tambourine वाजवत होती, तिच्या पावलांनीही छान ताल धरला होता. एक अपंग माणुस माऊंडच्या खाली त्याच्या wheelchair वर बसून, ते हातात धरून वाजवतात ना... खुळखुळ्यासारखं दिसणारं वाद्य... काय म्हणातात त्याला, मला माहित नाही... कुणाला माहित असेल तर जरूर सांगा... ते वाजवत होता. या सगळ्या वाद्यांपैकी फक्त बासरी वाजवणारा जरा trained किंवा skillful वाटत होता. बाकी सगळेजण नुसतच काहीतरी हातात घेऊन बडवत होते. पण त्या सगळ्याचा ताळमेळ असा काही जमून आला होता, की ऐकत रहावसं वाटत होतं. सगळेजण आपापसात खाणाखुणा करून मध्येच लय बदलत होते. कधी एकदम जोरदार ठेका, काही वेळाने जरा संथ, मग पुन्हा हळू हळू सगळे गुंग होईस्तोवर rhythm वाढवत वाढवत न्यायचा!<br /><br />बिझनेस स्कूल मधली टाय वगैरे घातलेली दोन मुलं माझ्यासारखीच कुतूहलाने त्यांच्याकडे बघायला थांबली होती. एकाने त्यांना हात करून वर बोलावलं... त्यातला एकजण गेला, आणि तिथल्या पिशवीतून आणखी एक छोटा डफ काढून वाजवू लागला. मी जवळ जाऊन त्यांच्याकडे बघत, ते संगीत ऐकत उभी राहिले. मी पण मस्त ओढणीसहीत सलवार-कमीज वगैरे घातलेला असल्याने ते लोक देखिल उत्सुकतेने माझ्याकडे पहात होते. ते विचित्र, पण गोड संगीत एव्हाना मलाही 'चढू' लागलं होतं :) त्या tambourine वाल्या मुलीने हसून, हातवारे करून मलाही वर बोलावलं. Tambourine माझ्या हातात दिलं आणि स्वतः आणखी काहीतरी घेऊन वाजवायला लागली. त्या tambourine वर माझ्या हाताची एक थाप पडली, आणि मग मी केव्हा त्या लयीत एकरूप झाले कळलंच नाही. बराच वेळ आजूबाजूचं काही दिसतंच नव्हतं जणू... त्या फ्ल्यूटचा गोड, नाजूक, पण तरीही आसमंत भारून टाकणारा आवाज... डोळे बंद करून ऐकलं तर सह्याद्रीच्या कुशीतल्या कुठल्याश्या खेडेगावात एखादा गुराखी नदीच्या किनारी बसून पावा वाजवतोय असंच वाटावं! सोबतीला एवढा मस्त ठेका... एवढी तालवाद्य असली तरी ती अतिशय सौम्य होती, आजिबात गोंगाट वाटत नव्हता. खूप वेळ हातातल्या त्या खंजिरीसह ते संगीत 'अनुभवत' राहिले. मनात खोलवर रुजू दिलं त्याला. अगदी आतून फुलून आल्यासारखं झालं. का कोण जाणे, फार फार ओळखीचं, जवळचं वाटत होतं ते सगळं. कंटाळा, मरगळ, चिंता, दुःख, विवंचना, काळज्या सगळ्यांना फाटा देऊन आयुष्याशी नातं सांगणारं असं काहीतरी...!!<br /><br />काहीवेळाने जऽरा भानावर आले. बघितलं तर प्रत्येकाच्या चेहऱ्यावर त्या क्षणाचा आनंद ओसंडून वाहत होता. जाणवलं की किती वेगवेगळे होतो आम्ही सगळे... काळे, गोरे, माझ्यासारखे 'ब्राऊन' :), तरूण, मध्यमवयीन, वृद्ध, अपंग, धडधाकट... सगळे अगदीच वेगवेगळे. एरवी कुठल्याही ठिकाणी भेटलो असतो तर एकमेकांशी बोललोदेखिल नसतो कदाचित. सगळ्यांना एकमेकांची भाषाही कळली नसती. पण आता मात्र एका वेगळ्याच भाषेत आमचा संवाद चालला होता. कुणी मान डोलावून कुणाला दाद देत होतं, कुणी हाताने खूण करून लय वाढवायला सांगत होतं, कुणी दुसऱ्याच्या वाद्यावर ताल धरत होतं, कुणी आपाल्याच नादात हसत होतं!<br /><br />खिशात सेलफोन व्हायब्रेट झाला आणि मी एकदम ’खऱ्या’ जगात आले. डिपार्टमेंटमध्ये काही जणांना भेटायचं होतं, ते वाट बघत असतील. इथे अजून थांबणं शक्य नव्हतं. जाता जाता हे लोक कोण आहेत, हे काय नककी काय करतायत, का करतायत वगैरे विचारावं, तर कुणाची तंद्री भंग करणार? :)Tambourine जिच्याकडून घेतली तिला परत देताना विचारलं,<br /><br />"How long are you folks going to be here?"<br /><br />तर ती हसून म्हणाली, "I don't know. I just joined them like you did."<br /><br />मग एकाने सांगितलं, "We do this every Sunday at 1 o'clock! You can join us anytime..."<br /><br />पण त्याला बाकी काही तिथे विचारून त्या सगळ्या भारलेल्या वातावरणाचा भंग करण्यात पॉईंट नव्हता. मी सगळ्यांना wave करून तिथून निघाले खरी, पण ते सूर कितीतरी वेळ कानात घुमत होते. कंटाळा तर कुठच्या कुठे गेलाच होता, पण तो येऊ नये म्हणून वीकेंडला (होमवर्कव्यतिरिक्त) काय काय करता येईल, याबद्दल नवनवीन कल्पनासुद्धा डोक्यात येऊ लागल्या! या वीकेंडचा highlight उपक्रम म्हणजे एक भलंमोठं jigsaw puzzle सोडवायला घेतलंय! प्रचंड होमवर्क आणि पुढच्या आठवड्यात परीक्षादेखिल असल्याने लगेच पूर्ण होणार नाही, पण होईल तेव्हा त्याचा update इथे लिहीनच! शिवाय जमेल तेव्हा रविवारी दुपारी एक वाजता Quad वर चक्कर टाकायचा विचार आहेच! :)Unknownnoreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-31763384649532403052007-01-29T21:30:00.000-06:002007-02-05T20:55:19.410-06:00अघळपघळपरवाच मिनोतीने आठवण करून दिली की मी बरेच दिवसात काही लिहीलेलं नाहीये. मग लक्षात आलं खूप दिवसांत लिहीण्यासारखं विशेष काही घडलेलंही नाही. बाकी फारसं काही घडत नाहीये हे चांगलंच आहे म्हणा... नाहीतर तीन-तीन असाईन्मेंट्स एका दिवशी ड्यू असणे, नोकरीच्या ठिकाणी बॉसला अचानक मिटींग्सवर मिटींग्स घेण्याची लहर येणे, तब्येत बिघडणे, घरातली सगळी ग्रोसरी संपणे, "रिसर्च कुठवर आलाय ते सांगायला येऊन भेट" म्हणून मास्तरांची ई-मेल येणे, एवढ्या सगळ्या 'विशेष' गोष्टी एकत्र घडतात ते दिवस नुसते आठवूनदेखिल दरदरून घाम फुटतोय! म्हणतात ना, "No news is good news" ... तसंच, काहीही न घडणे हे काहीतरी चांगलं घडल्यासारखंच आहे :)<br /><br />नाही म्हणायला सगळं सुरळीत चालू आहे. सकाळीच एक होमवर्क (शेवटच्या क्षणापर्यंत धावपळ न करता) वेळेत सबमिट केला, उद्याच्या क्लासची तयारी झाली आहे, रूममेटनी बनवलेलं आयतं जेवण जेवून, त्यानंतर चुलत भावाच्या लग्नाचा एक लाडू खाऊन, संदीप खरेची गाणी ऐकत ब्लॉग लिहीत बसले आहे...<br /><br /><em><span style="color:#ff6600;">लागते अनाम ओढ श्वासांना</span></em><br /><em><span style="color:#ff6600;">येतसे उगाच कंप ओठांना</span></em><br /><em><span style="color:#ff6600;">होई का असे तुलाच स्मरताना</span></em><br /><em><span style="color:#ff6600;">तनन दीम तदेरेना देरेना...</span></em><br /><br /> - मला सांगा... सुख-सुख म्हणतात ते आणखी काय असतं? :) डिट्रॉइटहून येताना भावाकडून संदीप खरे - सलील कुलकर्णीची 'सांग सख्या रे' आणली... अजून पारायणं चालू आहेत, पण 'लागते अनाम ओढ श्वासांना...' सध्या 'चढलंय'... मस्त जमून आलंय हे गाणं! <br /><br />अमेरिकेत होऊनही पारंपारिक मराठी पद्धतीने झालेला भावाचा लग्नसोहळा... या आठवड्यात आणखी एका मित्राचं पुण्यात लग्न आहे. <em>'शादी किसीकी भी हो, अपना दिल गाता है' </em>- दोन प्रेमी जीवांच्या एकत्र येण्याइतकी आनंदाची गोष्ट दुसरी काय असू शकते? पण या लग्न झालेल्या, त्यातल्या त्यात नवीन लग्न झालेल्या लोकांचा एक प्रॉब्लेम असतो... आपलं लग्न झालं म्हणजे "आता तू केव्हा लग्न करतोयस/करतीयेस?" असं सगळ्या अविवाहित मित्र-मैत्रीणींना किंवा भावा-बहिणींना विचारायचा यांना लायसन्सच मिळतो जणू! जसं काही ते एखाद्या सापळ्यात अडकलेत आणि आता शक्य तितक्या लोकांना त्यात ओढू पहातायत असं वाटतं... किंवा आपलं लग्न झालंय म्हणजे आपण कुणीतरी मोठे झालो आहोत, आणि समस्त अविवाहित मंडळींच्या लग्नाची जबाबदारी आपल्याच डोक्यावर आहे, असं काहीतरी त्यांना वाटत असावं बहुधा! नवीन लग्न झालेल्या आणि रिटायर झालेल्या लोकांमध्ये हे एक साम्य असतं -- उगाच दुसऱ्याच्या लग्नाच्या चौकशा करणे. असो.<br /><br />या सुट्ट्यांमध्ये दोन-चार पुस्तकं वाचली... आणिक दोन-चार वाचायची राहिली. वाचलेल्यांपैकी विशेष न आवडलेलं म्हणजे चेतन भगतचं 'Five Point Someone'. बरेच दिवसांचं वाचायचं राहिलं होतं... गेली दोन-अडीच वर्षं काहीच वाचन झालं नव्हतं माझ्याकडून. सतत कशाततरी गुंतलेली असायचे. त्या काळात आलेली आणि लोकप्रिय झालेली सगळी पुस्तकं miss झाली आहेत माझ्याकडून. 'Five point...' ची बरीच hype झाली होती. त्यामानाने पुस्तकाने निराशा केली. तसं लेखकाचं हे पहिलंच पुस्तक आहे हे लक्षात घेता, निवेदनशैली वगैरे चांगली आहे... पण जनरल पब्लिकला हवा असलेला मालमसाला ठासून भरलाय, आणि IIT चं ब्रॅंड नेम कॅश केलंय! अगदीच वाईट आहे असं नाही, पण "What not to do at the IIT" ही त्याची punchline आणि एकंदरच त्यापुस्तकाचा आल्या आल्या झालेला गवगवा यामुळे उगाचंच अपेक्षा वाढल्या असाव्यात माझ्या.<br /><br />दुसरं पुस्तक म्हणजे 'हृ्दयस्थ'. स्व. डॉ. नीतू मांडकेंच्या त्यांच्या पत्नीने लिहीलेल्या आठवणी. पुस्तक चांगलं आहे. डॉ. अलका मांडके रूढार्थाने 'लेखिका' नसल्याने या पुस्त्कात तथाकथित 'साहित्यिक मूल्य' नसेल फारसं, पण त्यांचं लिखाण फार प्रामाणिक आणि मनापसून आहे हे पदोपदी जाणवतं. डॉ. मांडकेंचं व्यक्तिमत्त्वाच इतकं प्रभावी होतं की अवतीभवतीच्या सगळ्यांना त्यांच्या दबावाखाली किंवा त्यांच्या प्रचंडत्वाच्या छायेत वावरावं लागे. तरीही एक 'माणूस' म्हणून ते किती थोर होते हे पुस्तक वाचून लक्षात येतं.<br /><br />तिसरं पुस्तक - "The Bridges of Madison County" . गेल्या वर्षी <a href="http://www.maayboli.com/">मायबोलीच्या</a> <a href="http://www.maayboli.com/hitguj/messages/91411/index.html">हितगुज दिवाळी अंकात</a> या पुस्तकाचा <a href="http://www.maayboli.com/hitguj/messages/91411/92323.html?1131471965">परिचय</a> वाचला तेव्हापासून हे पुस्तक वाचायची इच्छा होती. सुट्टीत पब्लिक लायब्ररीतून आणून वाचलं. आवडलं. प्रेमकथांकडे फारसा कल नसलेल्यांना ते stereotyped bullshit वाटू शकेल कदाचित. खरंतर या पुस्तकाच्या बाबतीत मी लोकांची अतिशय टोकाची मतं ऐकली आहेत. पण मला overall आवडलं. काही काही ठिकाणी जरा कंटाळवाणं होऊन 'Mills and boons' च्या वळणावर जातंय की काय अशी शंका आली... पण मग कथानकाने लगेच पकड घेतली. या पुस्तकातलं नेमकं काय आवडलं आणि सौंदर्यस्थळं कुठली वगैरेवर वेगळा लेख होऊ शकेल. I will spare you that. आता या पुस्तकावर आधारित क्लिंट इस्ट्वूड आणि मेरील स्ट्रीपचा चित्रपट पहायची इच्छा आहे. बघू.<br /><br />देशातून काकांनी ’अणसार’ नावाचं नवीन पुस्तक पाठवलंय. एका गुजराती कादंबरीचा मराठी अनुवाद आहे. डिट्रॉइटहून येताना फलाईटमध्ये ५०-६० पानं वाचली... एका कुष्ठरोग झालेल्या स्त्रीच्या आयुष्यावर आधारित कादंबरी असल्याने जरा depressing आहे. त्यामुळे "इतक्यात नको वाचायला... सुट्टीत बघू.." असा विचार मनात आला. पण आता स्वभावाप्रमाणे हातात घेतलेलं पुस्तक संपवल्याशिवाय चैन पडणार नाहीये. Hopefully शेवट जरा आशावादी किंवा प्रेरणादायी असावा! <br /><br />काहीही विषय नसताना मी चिकार बडबड करू शकते हे मला माहित होतं, पण काहीही एक विषय नसताना इतकं खरडू पण शकते हे नव्यानंच कळलं! चला... झाली तेवढी अघळपघळ पुरे झाली! कामाला लागलेलं बरं... शुक्रवारी अजून एक सबमिशन आहे! Deadline is the ultimate inspiration - हेच खरं! :)Unknownnoreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-39479659786354586512007-01-05T15:18:00.000-06:002007-02-25T22:18:28.350-06:00एका दाटून आलेल्या संध्याकाळी...एका दाटून आलेल्या संध्याकाळी आमच्या university च्या campus मध्ये घेतलेले हे फोटो. मला photography मधलं काहीही कळत नाही. 'घेतला camera आणि केलं click' असेच हे फोटो आहेत, तेव्हा please bear with them! :-)<br /><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKbnotowtJtmlj0fpAPO-Q47p1tnOZY6gPGYio286o_hFVS2se4F1g14SGh1VUVEeQlIS7mwIusMaC-hl5Gt8PG9aQ1DIbPalQay0ynhKKPEH9q05Fg2imSW6LTj1D4IsaKUWrvNVzDmg/s1600-h/Quad+dec2006+001_copy.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5016668692156133842" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKbnotowtJtmlj0fpAPO-Q47p1tnOZY6gPGYio286o_hFVS2se4F1g14SGh1VUVEeQlIS7mwIusMaC-hl5Gt8PG9aQ1DIbPalQay0ynhKKPEH9q05Fg2imSW6LTj1D4IsaKUWrvNVzDmg/s320/Quad+dec2006+001_copy.JPG" border="0" /></a><br /><br />मी library च्या porch मध्ये उभं राहून ज्या 'मोठ्ठ्या' लॉन्स वर कोसळणारा <a href="http://vattelte.blogspot.com/2006/12/blog-post.html">पाऊस पाहिला</a> ते हे लॉन्स, अर्थात 'Quad' . इथे रोज पहाटे आणि संध्याकळी बरेच लोक jogging किंवा walk ला येतात. संध्याकाळी आई-वडील लहान मुलांना खेळायला घेऊन येतात. बरीच मुलं सायकल चालवताना दिसतात. संध्याकाळी department मध्ये कंटाळा आला, की Gorgas library च्या Coffee shop मधून कॉफी घेऊन यायची, आणि कॉफी घेत घेत Quad वर फेरफटका मारायचा, हा माझा आवडता कार्यक्रम! समोर दिसणारा उंच tower म्हणजे Denny Chimes. त्यातून थोड्या थोड्या वेळाने (नेमक्या किती ते माहित नाही) छान आवाज येतात.<br /><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzB-dostosXLHtcjqZRntPA2HcAAJfcostIaLGaRH5rAzHl8X9JnkTR80Jm5xnd3WjsBxajQLAuNSyk93w2l5XYynt3Ydnseaz1gTYbbY0EjXoHvAnD49HqawUjZkM3_YswaLimhs_dEI/s1600-h/Quad+dec2006+002_copy.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5016668692156133858" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzB-dostosXLHtcjqZRntPA2HcAAJfcostIaLGaRH5rAzHl8X9JnkTR80Jm5xnd3WjsBxajQLAuNSyk93w2l5XYynt3Ydnseaz1gTYbbY0EjXoHvAnD49HqawUjZkM3_YswaLimhs_dEI/s320/Quad+dec2006+002_copy.JPG" border="0" /></a><br /><br />Quad, पुन्हा एकदा! Fall season च्या सुरुवातीला ही सगळी झाडं लाल-पिवळ्या-नारिंगी पानांनी डवरलेली असतात. Fall colors नी नटलेलं quad विलक्षण सुंदर दिसतं. आता पानगळ झाल्यावर हीच झाडं अगदी भकास दिसू लागतात. Summer मध्ये संध्याकाळी गजबजून जाणारं Quad हिवाळ्यात मात्र अगदी उदास वाटतं...<br /><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeaBR7uFdY1EaH_BBaN-s-9oupJxguJUUJrllSHRU9YcbMJmdJjAlghQqm3CQ5ED1RI4LglpDbC36TeJZq6GJ9qICZ99kUyLRQNc9RrQCSuFEBb5NlsnKYGCJjHChzuFlHCCxB61IGcKs/s1600-h/Quad+dec2006+008-copy.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5016668696451101170" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjeaBR7uFdY1EaH_BBaN-s-9oupJxguJUUJrllSHRU9YcbMJmdJjAlghQqm3CQ5ED1RI4LglpDbC36TeJZq6GJ9qICZ99kUyLRQNc9RrQCSuFEBb5NlsnKYGCJjHChzuFlHCCxB61IGcKs/s320/Quad+dec2006+008-copy.JPG" border="0" /></a><br /><br />Gorgas Library... UA मधली सगळ्यात देखणी आणि दिमाखदार वास्तू! सध्या Holiday season साठी सजलेली! Gorgas च्या पायऱ्यांवर किंवा porch मध्ये उभं राहिल्यावर आख्खं Quad डोळे भरून बघता येतं. इथेच उभं राहून Quad वर कोसळणारा पाऊस पाहिल्याची आठवण आजही माझ्या मनात ओलावा निर्माण करते. Gorgas च्या अगदी समोर, Quad च्या दुसऱ्या टोकाला Denny Chimes आहे. निळ्या आकाशाच्या पार्श्वभूमीवर तो tower देखिल इथून फार सुरेख दिसतो.<br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvN4cVloscCcYORpF1t44IHlOH68h9-zZjl2ccpKooRWj9yzFGiPAmJSgFOvKNfkv6jQpL8cf-xYZgGNaOmdSWXYd3_O2UZdhT6lPgzrsYSrnTw2ImeVq6fG-8V2dhXV8RDqv87e8yt6w/s1600-h/Quad+dec2006+014.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5016668696451101186" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvN4cVloscCcYORpF1t44IHlOH68h9-zZjl2ccpKooRWj9yzFGiPAmJSgFOvKNfkv6jQpL8cf-xYZgGNaOmdSWXYd3_O2UZdhT6lPgzrsYSrnTw2ImeVq6fG-8V2dhXV8RDqv87e8yt6w/s320/Quad+dec2006+014.jpg" border="0" /></a><br /><br />Gorgas च्या porch मधून दिसणारी Denny Chimes. माझं department Quad च्या एका बाजूला आहे, तर ऑफिस दुसऱ्या बाजूला. त्यामुळे दिवसातून एकदा तरी Quad ओलांडून पलिकडे जावं लागतंच. आजूबाजूची झाडं, लॉन, त्यावर धीटपणे बागडणाऱ्या खारी, Gorgas, Denny Chimes, सगळ्याकडे पहात चालायला खूप छान वाटतं...<br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzwoYStcrWTLxEbFBl3m_LQIeoksvhYGjRgVFgzwvt6wwR5JWnE3mg7pzJgiVfp0gKc0zZqfV5RDup1ezpP_0Bc0W6t4Nl-0aLis4K-mKSqhrfO82Onxgp2w1aDvrxON1nT934s6CEHlU/s1600-h/Quad+dec2006+019.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5016668700746068498" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzwoYStcrWTLxEbFBl3m_LQIeoksvhYGjRgVFgzwvt6wwR5JWnE3mg7pzJgiVfp0gKc0zZqfV5RDup1ezpP_0Bc0W6t4Nl-0aLis4K-mKSqhrfO82Onxgp2w1aDvrxON1nT934s6CEHlU/s320/Quad+dec2006+019.jpg" border="0" /></a><br /><br />Denny Chimes च्या जवळून टिपलेली Gorgas.<br /><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7hbfJ0g1-_pfjjeTmgNPwpQVkpGoPaD27f3osfd9C13t5iHqPBlkHHP7fthcg7WlACD5yxTBp9LMG6As9wJ2a-xrBzPrPo53XT2_Q59yFeQNXJEHkT5JApm9vDpYoh3Y6L6Bb5oPwkSM/s1600-h/Quad+dec2006+020.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5016668554717180354" style="CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7hbfJ0g1-_pfjjeTmgNPwpQVkpGoPaD27f3osfd9C13t5iHqPBlkHHP7fthcg7WlACD5yxTBp9LMG6As9wJ2a-xrBzPrPo53XT2_Q59yFeQNXJEHkT5JApm9vDpYoh3Y6L6Bb5oPwkSM/s320/Quad+dec2006+020.jpg" border="0" /></a><br /><br />UA चा मानबिंदु - Denny Chimes, एका दाटून आलेल्या संध्याकाळी....Unknownnoreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-30314940026906245742006-12-18T18:40:00.000-06:002006-12-18T18:53:24.115-06:00पाऊसहे फार पूर्वी कधीतरी लिहीलेलं. परवा पावसाबद्दल लिहीलं तेव्हा आठवलं अचानक:<br /><br />********************************************<br />हल्ली पाऊसही पडत नाही पूर्वीसारखा....<br />पूर्वी आपण भेटल्यावर आलं घातलेल्या चहाचा एक घोटही घेतला नाही, की धो-धो पाऊस पडायला लागायचा!<br />"आज जरा लवकर जायला हवं," असं म्हणत म्हणत आलेलो आपण दोघेजण मग शांतपणे पावसाकडे बघत बसायचो....<br />पावसाच्या निमित्ताने का होईना आपल्या भेटीचा वेळ वाढतोय, या कल्पनेने मनोमन सुखावत.<br />पाऊस थांबायची वाट बघता बघता गप्पा इतक्या रंगायच्या की पाऊस थांबल्याची आठवण फार उशीरा व्हायची!<br /><br />हल्ली तू येतोस तेच घड्याळाकडे पहात पहात -<br />चहा घेता घेता पावसाची सर आलीच एखादी, तर तीदेखिल चहा संपता संपताच ओसरते<br />"पाऊस थांबलाच आहे तर निघूयात... पुन्हा कधी कोसळायला लागेल नेम नाही..." म्हणून निघून जाताना<br />तुझी पावलं जराही घुटमळत नाहीत<br />मग मी तुझ्या पाठमोऱ्या सावल्या मनात साठवत राहते.<br />सारं कसं पार बदललंय...<br />हल्ली पाऊस तरी कुठे पडतो, पूर्वीसारखा....!Unknownnoreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-22457814622485038992006-12-15T16:47:00.000-06:002008-06-27T10:13:55.167-05:00पाऊस पापणीआड ...कधीचा... असतो!<div>"उद्या छत्री जवळ ठेव बरं! पाऊस पडणार आहे."<br />"च्यामारी, म्हणजे सकाळी आठच्या class ला पावसापाण्याचं जावं लागणार!"<br />"नाही, नाही... सकाळी नाही. दुपारी दोन ते पाचच्यामध्ये पडणार आहे."<br /><br />.... छ्या! हा काय पाऊस झाला? Weather.com च्या सांगण्यानुसार शॉवर चालू करावा तसा पडणार आणि वेळ झाली, की पुन्हा शॉवर बंद केल्यासारखा थांबणार! तोवर सगळेजण आपापल्या ऑफिसात स्वतःला कोंडून घेणार. Meetings वगैरे शक्यतो आधीच उरकून घेणार. ज्यांचं ऑफिस basement मध्ये आहे, त्यांना तर कळणार पण नाही बाहेर पाऊस पडतोय की काय ते.... किती boring आहे इथला पाऊस! बरं, पाऊस पडून गेल्यावर पण पावसाच्या काही विखुरलेल्या खाणाखुणा, ओल, चिखल, काही नाहीच!! रस्ते लगेच कोरडे... सगळं लगेच पूर्वीसारखं....<br /><br />पावसाने कसा 'अवेळी' येऊन 'धिंगाणा' घातला पाहिजे! :) किंवा आजिबात ध्यानीमनी नसताना, मस्त ऊन पडलेलं असताना, अचानक दाटून येऊन रस्त्यात 'गाठलं' पाहिजे आपल्याला! मग आपण थोडं भिजत, घाईघाईने जाऊन कुठेतरी आडोसा शोधायचा, उशीर होतोय वगैरे सगळं विसरून नुसतं पावसाकडे बघत रहायचं. पाऊस जरासा कमी होऊन फक्त थोडी रिपरिप उरेल, तेव्हा ओढणी डोक्यावर घेऊन उगाचच पावसापासून जपण्याचा आव आणत, ती भुरभुर हलकेच अंगावर झेलत, भिजत भिजतच घरी जायचं. मग छानपैकी आलं घातलेला चहा प्यायचा :) ! इथे च्यायला पावसाकडे बघायची सुद्धा पंचाईत.... Graduate Office च्या एकुलत्या एका इवल्याश्या खिडकीतून, blinds किलकिल्या करून, समोरच्या दोन इमारतींच्या मध्ये दिसेल एवढाच पाऊस! :( आणि इथे पावसाळा पण नाही.... दोन-तीन महिने उकाड्याने त्रासून जाऊन पावसाची वाट बघणं, मग मोन्सून कुठपर्यंत आलाय ते वाचायला उत्सुकतेने पेपरची पानं चाळणं, पहिला पाऊस झाला की मग हायसं वाटून मस्तपैकी भिजणं, लगबगीने छ्त्र्या-रेनकोट वगैरे बाहेर काढणं, ठिकठिकाणी लागणाऱ्या पावसाळी सेल मधे एका हातात छत्री घेऊन हौसेने खरेदी करणं, काहीच नाही!! मला आठवतं, पहिल्या पावसाच्या वेळेस हमखास माझी परीक्षा असायची! शेवटचाच पेपर राहिलेला असायचा बहुतेकवेळा.... पण अभ्यासाचं कितीही tension असलं तरी एकदा आभाळ भरून आलं, आणि 'जोराचा वारा-मातीचा वास' वगैरे सहित पावसाची चिन्हं दिसू लागली की अभ्यासात लक्षच लागायचं नाही! दुसऱ्या दिवशी परीक्षा म्हणून आई भिजू द्यायची नाही. पण तरी हळूच बाहेर ओट्यावर जाऊन थोडासा पाऊस अंगावर झेलायचा, मग खिडकीतून बाहेरच्या झाडा-झुडपांवर मनसोक्त कोसळणारा पाऊस बघत उगाचंच थोडं हळवं व्हायचं, पाऊस थांबल्यानंतरही हवेत दरवळत राहिलेला त्याचा सुवास श्वासांत भरभरून घ्यायचा; आणि मग संध्याकाळी अंधार झाल्यावर MSEB च्या कृपेने वीज गेली(ती काय चार शिंतोडे पडले तरी जातेच!) की दुपारभर वेळ फुकट घालवला म्हणून emergency light च्या उजेडात पहाटेपर्यंत अभ्यास करायचा, हे दर वर्षीचं ठरलेलं असे!<br /><br />इथे म्हणजे वर्षभर केव्हाही पाऊस पडणार, अर्थात आधी weather.com वर कळवूनच.... आणि एखादं routine काम उरकून गेल्यासारखा जाणार! पावसाळा वगैरे काही नाही! :( फारच नाराज होते मी इथल्या पावसावर. परका देश, परकी माणसं, अचानक आलेला एकटेपणा, सगळ्याशी जुळवून घेता घेता पुरती भांबावले होतेच मी... पण इथे पावसानेदेखिल पावसासारखं वागू नये? तेवढ्यात एकदा, दुपारी ऑफिसमधून निघून class ला जात असताना अचानक पावसाने गाठलंच मला. मग धावत धावत जाऊन Gorgas Library च्या porch मध्ये आडोश्याला उभं राहून बघितलं, तर फार काही वेगळा नव्हता अमेरिकेतला पाऊस! समोरचं मोठ्ठं लॉन आणि त्याच्या कडेकडेने रांगेत उभ्या असलेल्या मेपल वृक्षांवर कोसळणारा पाऊस डोळेभरून पाहून घेतला. पावसाशी नव्याने मैत्री व्हायला हे निमित्त पुरेसं होतं. तो ओसरल्यावर जरा जरा भिजत पाच मिनीट उशीरा वर्गात पोचले, आणि मग मला कुडकुडताना पाहून मास्तरांनी AC बंद केलं, तेव्हा खूप दिवसांनी आठवणींतल्या पावसाला भेटल्यासारखं वाटलं!<br /><br />आता हळूहळू इथला पाऊसही आवडायला लागलाय.... :) १५-२० दिवस कोरडे गेले की मीच weather.com वर चक्कर मारून बघते, पुढचा पाऊस केव्हा आहे ते! कधी दुपारी काम करता करता अचानक खिडकीच्या तावदानावर थेंबांचा आवाज ऐकू यायला लागला की, आनंदाने blinds उघडून बघतेच! कधी कधी पाऊस पडत असताना उगाचंच छ्त्री घेऊन समोरच असलेल्या Starbucks मध्ये जाऊन कॉफी घेऊन येते :) आजही पावसाची आठवण येतीये.... बरेच दिवस झाले पाउस पडून...<br /><br /><br /><em><span style="color:#ff6600;">पाऊस किती दिवसात फिरकला नाही</span></em><br /><em><span style="color:#ff6600;">पाऊस कुणाला कधीच कळला नाही</span></em><br /><em><span style="color:#ff6600;">पाऊस ऋतुचे निमित्त करूनी दिसतो</span></em><br /><em><span style="color:#ff6600;">पाऊस पापणीआड... कधीचा.. असतो...</span></em><br />- सुधीर मोघे<br /><br />पावसाइतका सख्खा मित्र मला भेटलेला नाही अजून!</div><br /><br /><br /><br /><br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNMVP1izwfOgU36MFR7WHQGnzXxagmcp3lFcAqVQqX7Hc6uHQBYH11SIucCqJuxQUmyCyz-mNx-N1sqxvvzZ8v5o1s5jz6eudfo3FIjWlzTLkoiECJjkHFWsIOEEyUIY3e6SK4Qt62rDXY/s1600-h/shabdabandha-onethird.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5216578919467081698" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNMVP1izwfOgU36MFR7WHQGnzXxagmcp3lFcAqVQqX7Hc6uHQBYH11SIucCqJuxQUmyCyz-mNx-N1sqxvvzZ8v5o1s5jz6eudfo3FIjWlzTLkoiECJjkHFWsIOEEyUIY3e6SK4Qt62rDXY/s400/shabdabandha-onethird.JPG" border="0" /></a><br /><br />ही नोंद <a href="http://marathi-e-sabha.blogspot.com/">'शब्दबंध'</a> या मराठी ब्लॉग अभिवाचनाच्या ऑनलाईन कार्यक्रमात वाचली गेली.Unknownnoreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-71388708355729301422006-11-27T21:31:00.000-06:002006-11-27T23:22:25.601-06:00पत्र लिही पण...आज आईचं पत्र आलं! तसं फोनवर बोलतोच आम्ही बरेचदा... कधी कधी चॅट पण करतो, मेल लिहीतो एकमेकींना... पण माझ्या वाढदिवसाचं निमित्त साधून या वेळेला तिने मला पत्र लिहीलं. तिने ते post केल्याचं सांगितल्याच्या चौथ्या दिवशी मी रूममेटकडून मेलबॉक्सची चावी आणि ते चेक करायची तिच्यावर ढकललेली जबाबदारी, स्वतःकडे घेतली! :-) रोज सकाळ-संध्याकाळ उत्सुकतेने मेलबॉक्स उघडून पहात होते. आज संध्याकाळी ते पत्र हातात आल्यापासून, म्हणजे गेल्या चार तासात पाच वेळा वाचून झालंय ते... :-) आणि सोबत बहिणीने पाठवलेलं अतिशय 'senti' greeting card सुद्धा तीनदा वाचलं! असं काय असतं बरं पत्रात? - रोज तिच्याशी बोलते मी, पण आज तिचं पत्र वाचून अगदी तिला भेटल्यासारखं वाटलं! इतका आनंद झाला की सगळ्यांना ओरडून सांगावसं वाटलं... पण एकालाच सांगितलं, फोन करून. हल्ली पत्रा-बित्राचं फारसं कौतुक राहिलेलं नाही कुणाला. माझी excitement फारशी कुणाला कळेल असं वाटलं नाही.<br /><br />खरंतर त्या पत्रात पुन्हा पुन्हा वाचावं असं वेगळं काहीच नाही. आईच ती - लिहून लिहून काय लिहीणार? "तब्बेतीची काळजी घे. जास्त जागरण करत जाऊ नकोस. कामाचा फार ताण घेऊ नकोस. थंडीत पुरेसे गरम कपडे घालत जा. नीट अभ्यास कर " - वगैरे typical आईछाप मजकूर आहे! :D तशी माझी आई पण अगदी साधी, रोखठोक आणि कणखर. मी इकडे यायला निघाले त्या दिवशी packing वगैरे तयारीच्या गडबडीत, गळ्याशी आलेला हुंदका तिने कळेल न कळेल असा परतवून लावल्याचं आठवतंय. आताही "एकंदरीत तू तिकडे रुळलीयेस याचं समाधान वाटतं, पण तुझी उणीवदेखिल प्रकर्षाने जाणवते" - एवढया एका वाक्यात ती मनातलं सगळं बोलून जाते... बाकी पत्रात सगळ्या वर सांगितल्याप्रमाणे आईछाप सूचना! तरीही ते पत्र चार वेळा आधाशासारखं वाचल्यानंतर पापण्या किंचीत ओलावल्याच... इतक्या दिवसांनी आईला भेटल्यावर तेवढं व्हायचंच, नाही का? :-) मी नाही बुवा तिच्याइतक्या कणखर मनाची!<br /><br />इंदिरा संतांची ही सुरेख कविता आठवली आज:<br /><br /><br /><strong>पत्र लिही पण</strong><br /><strong></strong><br />पत्र लिही पण नको पाठवू<br />शाईमधुनी काजळ गहिरे<br />लिपीरेषांच्या जाळीमधुनी<br />नको पाठवू हसू लाजरे<br /><br />चढण लाडकी भुवयीमधली<br />नको पाठवू वेलांटीतून<br />नको पाठवू तिळ गालीचा<br />पूर्णविरामाच्या बिंदूतून<br /><br />नको पाठवू अक्षरातुनी<br />शब्दामधले अधिरे स्पंदन<br />कागदातुनी नको पाठवू<br />स्पर्शामधला कंप विलक्षण<br /><br />नको पाठवू वीज सुवासिक<br />उलगडणारी घडीघडीतून<br />नको पाठवू असे कितीदा<br />सांगितले मी: तू हट्टी पण...<br /><br />पाठविसी ते सगळे सगळे<br />पहिल्या ओळीमध्येच मिळते<br />पत्र पुढचे त्यानंतर पण<br />वाचायाचे राहून जाते<br /><br />-इंदिरा संत ('रंगबावरी')Unknownnoreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-82456813068950142122006-11-24T17:26:00.000-06:002006-11-24T21:02:27.148-06:00कश्ती का खामोश सफर है...संध्याकाळची वेळ, गार वारा, मावळतीकडे झुकणारा सूर्य, नदीचा शांत प्रवाह, एका नावेत ते दोघेजण. त्याला तिला काहीतरी सांगायचंय, पण कसं सांगावं ते कळत नाहीये. त्याला काय सांगायचंय ते तिला चांगलंच माहित आहे, खरंतर तो बोलण्याची ती आतुरतेने वाटच बघतीये... तो प्रस्तावना करतो -<br /><br /><em><span style="color:#6633ff;">कश्ती का खामोश सफर है, शाम भी है, तनहाई भी</span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;">दूर किनारे पर बजती है लहरोंकी शहनाई भी</span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;">आज मुझे कुछ कहना है</span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;">आज मुझे कुछ कहना है</span></em><br /><br />'गर्लफ्रेंड' चित्रपटातलं हे गाणं. किशोर कुमार आणि सुधा मल्होत्राच्या आवाजातलं. हे गाणं ऐकल्या ऐकल्या जाणवते ती त्यातली 'शांतता'.... अव्यक्त भावनांमुळे किंवा त्या व्यक्त करता येत नसल्यामुळे निर्माण होणारी शांतता. पण ही शांततादेखिल नादमय आहे. अंगावर शहारा आणणारा गार वारा, लाटांचा हळुवार, लयबद्ध आवाज यांची सोबत आहेच या शांततेत... पण त्याहूनही नादमय आहे ती दोघांनाही ठाऊक असलेली एकमेकांच्या मनातली खळबळ! आता फक्त ती शब्दांत व्यक्त कशी करायची, आणि कुणी आधी करायची हा प्रश्न आहे! :-) "तू आधी बोलतोयस की मीच बोलू.." हे ठरत नसल्यामुळे अव्यक्त असलेली ती नाजूक भावना! अतिशय कमी, पण सुंदर पार्श्वसंगीत आणि किशोर कुमार व सुधा मल्होत्राचे हळुवार आवाज, या सगळ्या परिस्थितीच्या काव्यमयतेला हातभार लावतात. ते दृश्य अक्षरशः डोळ्यांपुढे उभं राहतं.<br /><br />त्याने प्रस्तावना तर गेली, पण त्यापुढे काही सरकत नाहीये... :-)<br /><br /><em><span style="color:#6633ff;">आज मुझे कुछ कहना है</span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;">लेकिन ये शर्मिली निगाहें मुझको इजाजत दे तो कहूं</span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;">खुद मेरी बेताब उमंगे थोडी फुरसत दे तो कहूं</span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;">आज मुझे कुछ कहना है...</span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;"></span></em><br /><span style="color:#000000;">त्याच्या मनात जे आहे, तेच तिच्याही मनात आहे. त्याला ते व्यक्त करता येत नाहीये, हेही तिला कळतंय. मग ती म्हणते, "Umm... let's try to help him!" ;-)</span><br /><br /><em><span style="color:#6633ff;">जो कुछ तुमको कहना है वो मेरेही दिलकी बात न हो</span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;">जो है मेरे ख्वाबोंकी मंजिल, उस मंजिलकी बात न हो</span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;"></span></em><br /><span style="color:#000000;">तिच्याकडून एवढा encouraging response मिळूनसुद्धा अजून काही याचा बोलायचा धीरच होत नाहीये... :D </span><br /><br /><em><span style="color:#6633ff;">कहते हुए डर-सा लगता है, कहकर बात न खो बैठूं</span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;">ये जो जरासा साथ मिला है, ये भी साथ न खो बैठूं </span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;"></span></em><br /><span style="color:#6633ff;"><span style="color:#000000;">आता मात्र</span> <span style="color:#000000;">ती जरा वैतागते - बोलून टाक की रे एकदाचं! अजून किती झुरवशील मला... </span></span><br /><br /><em><span style="color:#6633ff;">कबसे तुम्हारे रस्ते पर मैं फूल बिछाए बैठी हूं</span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;">कह भी चुको जो कहना है मैं आस लगाए बैठी हूं.... </span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;"></span></em><br /><span style="color:#6633ff;"><span style="color:#000000;">आता आपल्या मनात काय आहे, हे तिला कळलंय, हे त्याला कळलंय! :-) </span></span><span style="color:#000000;">तिच्याही मनात तेच आहे, हेही कळलंय. थोडक्यात म्हणजे, दोघांना एकमेकांची 'दिल की बात' कळली आहे. मग आता जे बोलायचंय ते तो कसं चतुरपणे टाळतो पहा:</span><br /><br /><span style="color:#6633ff;"><em>दिलने दिलकी बात समझ ली, अब मुंहसे क्या कहना है</em></span><br /><span style="color:#6633ff;"><em>आज नहीं तो कल कह लेंगे, अब तो साथही रहना है!</em></span><br /><em><span style="color:#6633ff;"></span></em><br /><span style="color:#6633ff;"><span style="color:#000000;">तिला मात्र ते त्याच्या तोंडून ऐकायचंच आहे... तिच्या</span><em> </em></span><br /><em><span style="color:#6633ff;"></span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;">कह भी चुको... कह भी चुको जो कहना है</span></em><br /><br /><span style="color:#000000;">या लाडिक आग्रहाला तो गालातल्या गालात हसून उत्तर देतो,</span><br /><em><span style="color:#6633ff;"></span></em><br /><em><span style="color:#6633ff;">...छोडो अब क्या कहना है... </span></em><br /><br /><br />खरंतर हिंदी सिनेमातली किती stereotypical, 'filmi' situation आहे ही. पण याला वेगळेपणा, अधिक मोहकपणा आणतात साहिर लुधियान्वीचे साधे, सोपे पण नेमके शब्द... आणि त्यांची सहज मांडणी. नेहमीच्या अंतरा-मुखडा pattern पेक्षा जरा वेगळी. सोपे आहेत, म्हणूनच ते शब्द जास्त भावतात, appeal होतात. दोघांमधला खराखुरा संवादच ऐकतोय असं वाटतं हे गाणं ऐकताना. साहिर सोडून दुसरा कुठला कवी या situation ला इतक्या मोहक पद्धतीने मांडू शकला असता असं वाटत नाही. ऐकल्यानंतर बराच वेळ लाटांचा लयबद्ध आवाज कानात घुमत राहतो... आणि गार वारा केसांतून फिरल्यासारखं वाटत राहतं!Unknownnoreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-39666652326657033162006-11-21T23:40:00.000-06:002006-11-22T10:52:35.767-06:00रडू नको बाळा, डाळिंब देते...परवा रात्री उशीरा असंच एका अर्ध्या तासाच्या assignment शी दोन तास खेळत बसले होते... It was one of those slow days... when you can't get anything done! म्हणजे उदास वगैरे नव्हते, पण उगाच कसले तरी विचार येत होते मनात. मध्येच आजीची आठवण आली. एक गाणं म्हणायची ती... नातवंडांना झोपवताना... माझ्या धाकट्या बहिणीसाठी, धाकट्या चुलत भावंडांसाठी तिला ते म्हणताना मी कित्येकदा ऐकलं होतं. कधीतरी लाडात येऊन मीपण तिच्या मांडीवर डोकं ठेवून झोपले, तर माझ्यासाठी पण म्हणायची. आयुष्यभर कष्ट करून खरखरीत झालेला तिचा हात माझ्या केसांतून फिरवत... काय होतं बरं ते गाणं..? खूप प्रयत्न केला आठवायचा, पण काही केल्या आठवेचना! मग मी अस्वस्थ झाले. कशातच लक्ष लागेना....<br /><br />मी सहावीत असताना आजी गेली. त्याआधी पण ती आमच्याकडे आणि सगळ्या काकांकडे जाऊन-येऊन असायची. त्यामुळे तिचा सहवास सलग फार दिवस कधीच मिळाला नाही. पण जेवढा मिळाला त्यातलं बऱ्यापैकी आठवतंय.... तरी सहावीत म्हणजे मी लहानच होते की! इतरांसारख्या आजी-आजोबांच्या आठवणी माझ्यापाशी नाहीत म्हणून मला नेहमीच खंत वाटते. आजोबांना तर मी पाहिलं देखिल नाही... आईच्या आई-वडिलांचादेखिल फार सहवास घडला नाही. मी कुठल्या आनंदाला मुकले, मुकते आहे याची मला चांगलीच जाणीव आहे! <br /><br />ते गाणं काही केल्या आठवेना... चैन पडत नव्हती. घरी जाऊन झोपावं तरी पटकन शांत झोप लागेल असं नाही. आईला फोन करावा का?... तिला आठवेल नक्की... ! आईने खरंच विचारल्या विचारल्या लगेच सांगितलं ते गाणं:<br /><br /><br /><em>रडू नको बाळा, डाळिंब देते</em><br /><em>रडू नको बाळा, खेळायला नेते</em><br /><em>मोत्याचा चेंडू यमुनेत गेला </em><br /><em>धुंडीत धुंडीत उशीर झाला....</em><br /><br /><em></em><br />मला अगदी आजी म्हणायची त्या चालीत, तिच्या आवजात लगेच आठवलं ते गाणं... गुणगुणतच घरी गेले. शांत झोप लागली... आजीच्या मांडीवर लागायची तशी!Unknownnoreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-23861147805242352972006-11-18T14:31:00.000-06:002006-11-27T23:34:41.115-06:00थोडा 'चहा'टळपणा :-)आज माझ्या roommate नी मला सकाळी सकाळी (Weekend ला साडेनऊ म्हणजे 'सकाळी सकाळी' च असतं) गरम गरम चहाचा कप हातात दिला! देव तिचं कल्याण करो... वाफाळता चहा (तोही आयता!) आणि टोस्ट... आणखी काय हवं आयुष्यात? :D चहा हे जगातलं अंतिम सत्य आहे... बाकी सगळं मिथ्या!<br /><br />घरी सकाळ-संध्याकाळ आईबरोबर चहा व्हायचा. सकाळी ती करायची म्हणून तिला हवा तसा गोडसर, आणि मोजून पाऊण कप. संध्याकाळी ती शाळेतून दमून यायची म्हणून मी चहा करायचे... मला हवा तसा: पाणीदार, दूध कमी, साखर कमी, भरपूर आलं आणि मोजून साडेसात मिनीटं व्यवस्थित उकळलेला. शिवाय 'पाऊण' कपाचं बंधन नाही. स्वतःचा कप तुडुंब भरलेला आणि वर आई "मला एवढा नको गं बाई, कमी कर जरा.." म्हणणार म्हणजे तिच्यातलाही थोडा! :D आमच्या कॉलेजच्या canteen मध्येही झकास चहा मिळायचा. PL चालू असताना Reading Room मध्ये अभ्यासाला जायचे तेव्हा दुपारी डबा खाल्यावर हमखास येणारी झोप टाळण्यासाठी म्हणून सगळेजण चहाला जायचो, ते तासभर गप्पा कुटूनच परत यायचो. अगदीच उनाडक्या करायच्या असतील तर college बाहेरच्या विल्सनच्या टपरीवरचा 'कटिंग' चहा! त्या टपरीवर चहाबरोबरच सिगारेट फुंकणे हा मुख्य उद्योग चालत असल्याने पूर्वी मुली तिथे फारशा जात नसत. पण तिथे मिळणाऱ्या फक्कड चहाचा आस्वाद घेतल्यावर ती टपरी कॉलेजच्या समस्त भगिनीवर्गासाठी खुली करण्याचं सत्कृत्य अस्मादिकांनी केलं! आमच्यासारख्या सभ्य (:D) मुलींची वर्दळ वाढल्यावर, फुंकणारी मंडळी हळूहळू तिथे दिसेनाशी झाली. पुण्यात University Canteen (म्हणजे ते Garden Canteen - खरे वाङमय भवनाजवळचं.... Publication Department जवळचं indoor नव्हे!) मधला चहा मला सगळ्यात आवडायचा. मात्र कुठ्ल्याही उडप्याच्या हॉटेलात चहा मागवला तर बरेचदा निराशाच व्हायची. त्यात तो Tea Bags चा 'Dip-dip' चहा दिला की माझी चिडचिडच व्हायची. मग समोरच्या 'अमृततुल्य' मध्ये जाऊन परत एक-एक चहा घ्यायचा, हा ठरलेला कार्यक्रम!<br /><br />इथे आल्यापासून चहा दुरावलाय... एकतर माझ्याइतकं आवडीने आणि कौतुकाने चहा पिणारं दुसरं कुणी नाही मित्रमंडळींपैकी. इथे जनता 'स्टारबक्स' ची कॉफी पिते. कॉफीचं मला वावडं नाही, पण चहा तो चहाच! चहा ठेवून तो उकळेपर्यंत वाट पहाण्याइतका वेळही नसतो बरेचदा... कॉफी पटकन Microwave मध्ये देखिल होते म्हणून तिला preference दिला जातो. असाच weekend ला कधीतरी चहाचा योग जुळून येतो... weekendचं कसं सार्थक झाल्यासारखं वाटतं.... :)Unknownnoreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-22452612900629126472006-11-16T18:36:00.000-06:002006-11-27T23:24:23.204-06:00एक 'सुरेल' अनुभवरविवारी आमच्या विद्यापीठात भारतीय शास्त्रीय संगीताची मैफिल झाली. टस्कालूसासारख्या छोट्या University Town मध्ये असं काही बघायला/ऐकायला मिळेल, असं येण्यापूर्वी वाटलं नव्हतं. त्यामुळे या कार्यक्रमाबद्दल कळलं तेव्हा मला अगदी आश्चर्यमिश्रीत आनंद झाला. कार्यक्रम माझ्या वाढदिवशी होता, त्यामुळे स्वारी आणखीनच खुश! शास्त्रिय संगितातलं मला फारसं कळत नसलं तरी ते ऐकायला मात्र मला मनापासून आवडतं. नृत्यामुळे ताल-पद्धतीशी थोडा फार परिचय झालेला. शिवाय पुण्यात असताना माझा एक 'कानसेन' मित्र होता. त्याच्यामुळे कुठल्या रागात कसे सूर वापरतात, कुठल्या रागाचा mood कसा, feel कसा, कुठल्या वेळी गातात, कुठल्या गाण्यात कुठल्या रागाच्या छ्टा दिसतात वगैरे गोष्टी मला थोड्याफार कळू लागल्या. मी मुळात 'शब्दवेल्हाळ' (हा त्याचाच शब्द!) . म्हणजे कुठलंही गाणं ऐकताना त्यातल्या सूरांपेक्षा शब्दांवर माझं जास्त लक्ष! माझी सगळ्यात आवडती गाणी, त्यातल्या अर्थपूर्ण शब्दांमुळेच माझी आवडती आहेत. त्यामुळे माझी सूरांशी मैत्री करून देणं, त्याला अंमळ अवघडच गेलं! :-p पण आता मात्र सूरांशीदेखिल माझी बऱ्यापैकी गट्टी जमली आहे, असं म्हणायला हरकत नाही... :)<br /><br />परवाच्या कार्यक्रमात बासरी आणि सतारीची जुगलबंदी होती. दोन्ही वाद्यांचे सूर मला फारच मोहक वाटतात. आनंदी, शांत, उदास, दुःखी... सगळ्याच प्रकारचे सूर या दोन्ही वाद्यांतून कमालीच्या सहजतेने निघू शकतात, असं मला वाटतं. बासरीच्या साथीला मृदंग आणि सतारीच्या साथीला तबला होता. कार्यक्रम खूपच बहारदार झाला. सगळेच कलाकार अगदी उत्तम होते. मला विशेष लक्षात राहिली ती त्यांनी सुरूवातीला वाजवलेली "वातापि गणपती" ही कर्नाटक संगीतातली 'हंसध्वनी' रागातली रचना. दुसऱ्या दिवशी ऑफिसमध्ये जाउन त्याच चालीवरचं "दाता तू गणपती गजानन" हे मराठी गाणं आणि "जा तोसे नाही बोलू कन्हैय्या" हे हिंदी गाणं पुन्हा पुन्हा ऐकलं ... :)<br /><br />पण त्या कार्यक्रमानंतर माझ्या घरी असलेल्या माझ्या शास्त्रीय संगीताच्या लहानश्या collection ची मला फारच आठवण यायला लागली. सगळ्यात जास्त miss करतीये ते त्याच मित्राने दिलेल्या एका संतूर आणि बासरीच्या एका composition ला. मारवा आहे... माझा लाडका! पं. शिवकुमार शर्मा आणि पं. हरीप्रसाद चौरासिया... composition स्वर्गीय आहे हे वेगळं सांगायला नकोच! कसंही करून तातडीने ते मला internet वरून पाठवण्याकरता मी त्याला या weekend पर्यंत मुदत दिली आहे... :) कुणाला ऐकायचं असेल तर मला पुढच्या आठवड्यात मेल करा :)Unknownnoreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-678586730707445059.post-87167119710842316282006-11-14T12:50:00.000-06:002006-11-27T23:34:19.647-06:00वाट्टेल ते!हा माझा ब्लॉग... इथे मी काय वाट्टेल ते लिहीणार! :DUnknownnoreply@blogger.com8